Havası, suyu, insanı, kültürleriyle güzel Anadolu’muz tarih boyunca her devirde abide şahsiyetler, maneviyat erleri, âlimler gibi çok sayıda gönül insanı barındırmıştır. Bu abide şahsiyetler;
Bir kez gönül yıktın ise
Bu kıldığın namaz değil
Yetmiş iki millet dahi
Elin yüzün yumaz değil”
Hitabıyla “Yunus” olmuş hep gönüllere seslenmiş, gönül insanı olmuşlardır.
Orta Asyadan, Ortadoğudan, Balkanlardan gelen bu maneviyat erenleri güzel yurdumuza ayrı bir renk katmış, eylemleriyle deyişleriyle hem bulundukları menzilde hem de kıtalar aşarak;
Bilmek istersen seni,
Can içre ara canı.
Geç canından bul anı,
Sen seni bil, sen seni.
Hitabıyla “Hacı Bayram” olup gönüllere girmiştir.
“Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız! Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir” ikazıyla Mevlana ise bir gönül insanı olarak kalplerde yerini almıştır.
Özellikle Mevlana bulunduğu devirden itibaren günümüzde bile hâlâ gayri Müslimlerin hidayetine “Gel ne olursan ol, yine gel” hitabıyla vesile olmaya devam etmektedir. Hemen hemen herkesin üzerine basarak belirttiği “Mevlana’nın herkesi kucaklayan hoşgörüsünden etkilendim” sözlerini sık sık medyadan öğrenmekteyiz.
Ayrıca dünyaca ünlü sanatçıların, sinema oyuncularının etkilendikleri, hem fikir oldukları şahsiyet Mevlana olmuştur.
Peki, bizler güzel Anadolu’muzun bağrında yatan, bu topraklara sevgi hoşgörü birlik dirlik kardeşlik tohumları ekmiş ve çile ile hicret etmiş, başka topraklarda yatmakta olan veya yaşayan yukarıda sadece birkaçından bahsettiğim ve saymakla buraya sığdıramayacağım kadar çok gönül erlerimizi ne kadar tanıyoruz? Alacağım cevap hiç tanımıyoruz olacaktır.
Eğer biz gönül erlerini en güzel şekilde tanısaydık, sahiplenseydik, onları sadece belirli haftalara sığdırarak süslü, gösterişli, ruhsuz yapılan programlarla hatırlamasaydık eminim ki içinde bulunduğumuz şuan ki durum belki de çok farklı olacaktı.
Çok değil daha yakın bir tarihte yaşanan ve bir insanlık faciası olarak akıllarda kalan, atom bombasıyla yerle bir olan Hiroşima ve Nagazaki şehirlerini kendi evlatlarına ibret olarak gezdiren, hâlâ yeni yaşanmış gibi anlatan ve çocuklarını bu şekilde tarih bilinciyle yetiştirerek her alanda Ülkesine maddi ve manevi katkılar yapan, çalışmayı ve disiplini kendilerine şiar edinerek küllerinden yeniden doğan Japonların yaptığını, biz Mevlana’yı, Yunus Emre’yi, Hacı Bayramı Veli’yi, Bediüzzaman Said Nursi’yi ve daha nicelerini evlatlarımıza, gelecek nesillerimize anlatamadık. Onların bu değerlere sahip çıkmasını niçin yapmadık-yapamadık-yapamıyoruz?
Şu toprağa sevgiden başka bir tohum ekmeyiz
Şu tertemiz tarlaya başka bir tohum ekmeyiz biz… diyen Mevlanayı anlayıp anlatsaydık, şimdi olur muydu bu kardeş kavgaları, ötekileştirmeler, benden-bizden değilsin anlayışları?
Sen, ben deyip ayrıştık, ayrıldık, bölündük, parçalandık tadımız kaçtı. Şeytanı ve şeytanın askerlerini, gözleri bizim üzerimizde olanları nasılda sevindirdik?
Çünkü okumadık bu nasihatleri, hiç duymadık veya bizlere hiç duyurmadılar hep başka şeyler telkin ettiler:
Bir katre olma, kendini deniz haline getir
Madem ki denizi özlüyorsun, katreliği yok et gitsin Beri gel, beri !
Daha da beri ! Niceye şu yol vuruculuk ?
Madem ki sen bensin, ben de senim, niceye şu senlik benlik…
Gelin kulak verelim bu nasihatlere, sevindirmeyelim kem gözleri. Deniz olalım içimizde kaybolsun katreler. Hep beri gel diyelim hatta daha beri.
“Gevşemeyelim, üzülmeyelim, elbette inanıyoruz”.
Gösterelim sevgi nedir, hoşgörü nedir, kardeşlik nedir? Bitsin senlik, benlik daima “olduğumuz gibi görünelim, yada göründüğümüz gibi olalım..” sevgimizle korkutalım onları vesselam.
Sevgiyle ve hoşgörüyle kalın…

istanbulda deprem