Allah(cc), her insanın içine sevgi koymuştur. İnsan, önce hayatı ve sayısız nimetleri sunan Allah(cc)’ı sevmeli. Allah(cc)’ı seven Müslüman, Allah(cc)ın yarattığı her yaratığını özellikle de birlikte yaşadığı insanları sevmeli ki sosyal hayatta kardeşçe yaşama mümkün olsun. Allah Resulu(sav), “İman etmedikçe cennete giremezsiniz; birbirinizi sevmedikçe de olgun mümin olamazsınız.” buyuruyor. Demek ki cennete yolculuk, insanların birbirini sevmesinden başlıyor.

Kardeşçe yaşamayı gerçekleştirmek birbirinin acısını, sevincini paylaşmak, ihtiyacı olanlara yardıma koşmakla gerçekleşiyor. “Birbirini sevmede, birbirlerine karşı merhamet ve şefkatte müminler tek bir beden gibidir. Bir uzuv rahatsız olsa diğer uzuvlar uykusuzluk ve aşırı ateş gibi durumlarında hemen onun yardımına koşarlar.” Böyle sevgi temelinde buluşan insanlar gerçek huzuru tadarlar. Çünkü Müslüman, hayatı yalnız yaşayan değil, hayatı, başkaları ile birlikte paylaşan insandır. Paylaşan insanlardan müteşekkil bir toplum sarsılmaz bir birliğe ulaşmış demektir.

Birlikte yaşamak, yalnız kendini değil, başkalarını da düşünmeyi gerektiriyor. Çünkü kendi “ben”inden sıyrılabilen insanlar, başkasını sevebilir. Hz. Peygamber(sav) şöyle buyurmuştur: “Sizden biri, kendi için sevdiğini kardeşi için de sevmedikçe gerçek imana eremez.” Her insan, böyle hareket ederse toplumsal dayanışma inşa edilebilir. Sevmek, ferdin kendisi için ne istiyorsa başkası için onu isteme yüceliğidir. Hz. Peygamber(sav)şöyle buyuruyor: “Sizden biriniz, kendisi için istediği bir şeyi kardeşi için de istemedikçe iman etmiş olmaz.” Başkalarını düşünmek toplumsal birliğin, dayanışmanın zirvesidir. Birlikte yaşadığı insanlara da kendisine istediklerini istemek Allah’a imanın ve kardeşçe yaşamanın temel prensiplerinden biri olarak karşımıza çıkıyor. Dolayısıyla kendini düşünmek, kendini sevmek değil, başkalarını düşünebilmek, başkalarını sevmek yüceliğine ulaşabilme erdemidir sevmek. Çünkü kendini seven başkasını sevmez. Sosyal hayatta yer edinemez. Arkadaşsız, dostsuz kendi elbisesi içinde yalnız yaşamaya mahkûm olur. Bu olumsuz halden kurtulmanın çaresini de Niyazi Mısrî “İnsan bencilliğinden sıyrılmalıdır.” Formülü ile şöyle dile getiriyor:

“Ben sanırdım âlem içre bana hiç yar kalmadı,
Ben beni terk eyledim, bildim ağyar kalmadı.”

Fedakârlık, sevmekle başlar. İnsanlığını idrak eden, sever, gönülden gönüle dolaşır. Mevlana: “Biz bu topraklara sevgiden başka tohum ekmedik.” diyor. Ekilen sevgi tohumları sosyal hayatı çiçek bahçeleri haline getirir. O zaman hayat huzurun şavkında yaşamaya değer olur.

Almanya vize başvuru Amaçları

Seven insan bencilliğin dar kafesinden kurtulmalı. Karşısındakine sevdiğini göstermeli. Hz. Musa, sürüden kaçan koyunun peşini bırakmıyor. Epeyce peşinden koştuktan sonra yakalıyor. Koyunun tozlarını silkeliyor. Koyunu okşuyor, seviyor. Koyuna: “Bak kendini yordun!” diyor. Yani “Beni yordun!” demiyor. Olaya muttali olan, durumdan hoşnut olan Allah(cc) meleklerine: “O, Peygamberliğe layık.” diyor. Öyleyse Allah için seven insan, peygamberler bulvarında yürüyor. Çünkü Allah(cc) kâinatı muhabbet üzerine yaratmış. Bu sevgi, insanın iç dünyasına egemen olmalıdır. Allah’ın(cc) yarattığı her şeye sevgi duymalı.

Seven insan, çevresine de başka insanlara da yararlı insandır. Gönlü sevgi dolu insandan ne bitkilere ne hayvanlara ne insanlara zarar gelir. Bu yüzden toplumsal birliğin sağlanması da insanların birbirine sevmesine bağlıdır. Çünkü gönüllere sevgi ile girilir, gönüller sevgi ile fethedilir. Toplum hayatında ikilikler, kırgınlıklar, düşmanlıklar sevgi ile yok edilebilir. Böylece toplumda sevgi temelinde önce manevî birlik sonra da fizikî birlik temin edilebilir.