Yarına Kalan

0

BEĞENDİM

0

Ah insan!
Baktığı ile gördüğü birbirinden kopuk insan…
Bakışı bulanık, görüş açısı dar insan…

Baktığı yerde kendi yükünde taşıdığından başkaca bir şey göremeyen insan…
En mükemmel şekilde, en harika surette yaratılmışken nisyana, unutmaya hazır insan.
İhtiyaç duyduğu her bir şeyi, doğru aradığı takdirde mutlaka bulabildiği bir yaşam alanına sahip insan. Her aradığını bulabildiği için mi bu kadar umarsız acaba? Elini uzattığı her şeyi kolayca elde etmesini kendinden mi biliyor acaba?
İlginç…

Her mevsim çeşit çeşit güzelliklerini sunan kâinatı nasıl biliyor ki? Her işleyişi ciddi bir intizam içinde olan, her varlığı vazifesini harfi harfine yerine getiren bu koca düzenek ne anlatmak istiyor da bir türlü anlamak istemiyor insan?
Hazır bulduğu için midir bu kadar gaflet?

Bu nasıl bir saltanat ki ucu bucağı görünmediği halde hiçbir aksaklık olmasın?
Bu nasıl bir hazine ki biri bitince diğeri başlasın; bir trenin lokomotifleri gibi seri ve akıcı bir şekilde birbirini takip edebilsin, şaşırmasın, karıştırmasın?
Emrine sunulan tablo ve bir türlü görmek istemediği gerçekler kendilerini daha nasıl ifade etmeli ki görülebilsin bütün berraklığıyla?
Bir köy bile muhtarsız, bir iğne bile ustasız olamazken bu uçsuz bucaksız saltanat nasıl sahipsiz olsun?

En küçük sofranın bile bir aşçısı, bir hazırlayanı, bir yiyeni ve ödenecek bir hesabı olurken her mevsim yenilenen sofraların nasıl bir vesilesi, bir hesabı olmasın?
Hiçbir ücret ödemeden istifade edilen şu kâinat başlangıç ve bitiş çizgisi arasındaki mesafeyi hem de insanın emrine amade olarak doldururken, o en kıymetli varlık buna nasıl kayıtsız kalabilir?

Ah insan! En mükemmel suretten en sefil durumu tercih eden insan!
Nasıl düşünmezsin ki, kerem nimeti ister. İkram etmek için nimet olması gerektiği gibi, o nimetin ardı arkasının kesilmemesini gerekir.

İnsan talip olduğu nimetlerin devamlılığı ile mutlu olur çünkü. Devamlılığı ise teşekkürle beraber gelir. Her teşekkür merhameti celbeder.
Merhamet ihsansız olamaz. İhsan ise ihtiyacı olanı haberi olmaksızın kendiliğinden vermektir.
İnsan ancak kendi eksikliğinin, muhtaçlığının itirafı ile o merhamete layık olur, ihsan nimetinin tadının farkına varır. Merhametin olmadığı yerde nimetin ne anlamı olur? Merhamete ve nimete layık olmaya çalışmak izzettir.

İzzet ise zilletinden kurtulmak için gayret ister. Acz ve zillet altından çıkmak ancak kişinin kendi gayreti ile mümkündür çünkü. Herkes ne ederse kendine eder çünkü.
İnsan haddini bilip, insan olarak yüklendiği sorumlulukları fark ettikçe aczini de fark eder ve içinde bulunduğu zilletten kurtulmak için haysiyetinin gereğini yerine getirmiş olur.aksi durum bir edepsizliktir, hürmetsizliktir.
Haysiyet ve namus, ise edepsizlerin cezalandırılmasını ister. Nimete karşı edepsizlerin… Merhamete karşı edepsizlerin… Sorumluluğa karşı edepsizlerin… İnsana karşı edepsizlerin… her şeyin sahibine karşı edepsizlerin…

Ah insan!
Yaparsın edersin de bir arpa boyu yol alamazsın. İçinde yaşadığın şu güzel memlekette elini uzattığın her şeyi sahiplenirsin. Her geçen günün unutulup gittiği gibi her yaptığının unutulduğunu sanırsın, aldanırsın…
Şu dünya hayatında sunulan merhamete layık olmayanlara, zillet içinde olmayı izzete tercih edenlere, her elde ettiğini hesapsız zannedenlere hazırlanmış bir dehşetli günden kimse haber vermedi mi sana?
Ah insan!
Geçici dünya hayatında yaptığın her güzelliğin teşekkürünü, yaşadığın her zulmün intikamını beklerken ebedi bir hayat için bir hesabın olmadığını nasıl düşünebilirsin?
Ah insan!
Yarına kalanlar yanına kalmaz bilesin. O yarın ise istemediğin kadar yakın..