“Ben cinleri ve insanları ancak bana ibadet etsinler diye yarattım.” 

Göklerden bir vahiy Allah Rasûlü’ne Cibril vasıtasıyla indirilirken, evrenin öğretmeni cihanın göz bebeği Efendimiz Muhammed Mustafa (sav), gelen vahyi yaşayarak yaşatıyordu. Hâtemü’n-Nebi olması hasebiyle tüm cihanın öğretmenliğini yapan bu güzide nebi (sav), insanın yaratılışının formüllerini sadece ashabına değil tüm tarihe altın harflerle kazıyordu.

Ey Nebi, ey sevgili! Sen minberinde hâlâ bizlere vaazını yapıyor bizleri karanlıklardan aydınlıklara çıkarıyorsun. Bizim bu ukalalığımız ise senin vaazının yanında sadece bir şerareden ibarettir. Affına sığınarak bu hakikatleri anlatmak istiyoruz ya Rasûlüllah. Öğretmenim müsaadenizle!

Allah, insanların bu dünyada var olma gayelerini başta okuduğumuz ayette dile getirmektedir. Diyor ki evrenin Hâkimi (cc): “Ben cinleri ve insanları ancak bana ibadet etsinler diye yarattım.”

Bu ayetten anlaşılmaktadır ki varlık âleminde sadece insanlar yaşamamaktadır. Cinlerin de varlığı ve onların da ibadetle sorumlu oldukları aşikârdır. Öyle anlaşılıyor ki ubudiyet yolunda yalnız değiliz.

Kur’an evrende tek Hâkim’in Allah olduğunu defaatle zikretmektedir. Nitekim bir ayetinde: “De ki: Allah’ın size üstünüzden (gökten) veya ayaklarınızın altından (yerden) bir azap göndermeğe ya da birbirinize düşürüp kiminize kiminizin hıncını tattırmaya gücü yeter. Bak, anlasınlar diye ayetlerimizi nasıl açıklıyoruz!”  Bu gerçeğin yani Allah’ın kudretinin her şeyi ihata ettiğinin iman noktasında kalplerde inkişaf etmesi bir Müslüman’ın “seyr u sülûk” unda âdeta yol azığı hükmündedir. Eğer bugün yaşadığımız evrende Allah dirliğimizi veriyorsa bu bizim hak ettiğimiz ya da kendi irademizin ürünü asla olamaz. Bu ancak evrene Hâkim olan Allah’ın bizlere lütfu ve ihsanının gereğidir. İşte bir Müslüman, uğradığı her menzilde bu kaynaktan beslenerek ve ilham alarak yoluna devam etmelidir. Her gelen iyiliği Allah’tan bilmeli ve yine her gelen musibeti de O’ndan (cc) bilerek bunu yaşam felsefesi haline getirmelidir.

Evrenin tek Hâkimi Allah ise O’na kul olmak ve köle olmak da bir Müslüman’ın en büyük ayrıcalığı olmalıdır. Hatta O’na (cc) köle olmak, bir Heraklit darbesiyle zincirlerin kırılıp hürriyetin bir bahar serinliğinde yürekleri ferahlatması gibidir. Bu gerçeği bilen Müslüman karanlıklarda dahi olsa yolunu aydınlatacak ve teferruatlara aldırmadan Rahman’ın has kulu olma payesine erecektir. “Rahman’ın öyle has kulları vardır ki onlar yeryüzünde yürürlerken vakar ile giderler. Cahillerden bir grup onlara laf attıkları zaman onlar selam der ve yollarına devam ederler.” 

Almanya vize başvuru Amaçları

İnsanın bu dünyada var olma gayesinin ilk basamağı her şeyi yaratan Allah’ın kudretine teslim olarak ona varan yollar aramasıdır. Bu da ancak Allah’a ve Rasûlü’ne itaat etmekten geçer.

Zira gayesini unutan insanın bu âlemde yapacağı belki de ilk şey âlemlere akarak seküler bir hayatın kollarına kendini bırakmasıdır. Bunun en önemli sebebi, Allah’ın insana verdiği imtihan sebebi nefisten kaynaklanmaktadır. Nefisle mücadele bir insanın en büyük harbidir. Nitekim Peygamberimiz (sav): “Hakiki mücahit nefsine karşı cihat açan kimsedir.” 

İnsanın yaratılış gayesi nefsine rağmen Allah’a kulluğunu devam ettirebilmesidir. Bu kimi zaman gelen musibete karşı sabır olacak, kimi zaman gelen nimete karşı şükür olacak, kimi zaman da evreni okumak adına tefekkür olacaktır. Önemli olan her ne seviyede olduğumuz değil, her ne konumda olursak olalım frekansımızı Rahman’a çeviriyor olduğumuzdur.

Allah bizleri ubudiyetimizde kendi dairesinden ötelere itmesin, kuvve-i maneviyemizi terakki ettiren kullarından eylesin. (Âmin)