UNUTTUĞUMUZ…

0

BEĞENDİM

0

​Kavgaya başlamadığımız zamanlardı henüz. Gökkuşağının altından geçmeye çalışan masum çocuklardık. İnanmıştık bir masala lakin bir türlü gerçekleştiremiyorduk inandıklarımızı. Az buçuk büyüdük ve hemen işin kolayına kaçıp inandıklarımızı değiştirdik. Artık yağmurlu bir günde havada güneşin belirmesiyle oluşan ışık kırılmalarında ortaya çıkan gökkuşağı yeterince ilginç gelmemeye başlamıştı.
​Büyümek için sabırsız bir kaygı taşıyorduk yüreğimizde. Yapacak çok işimiz vardı, çocuklukla fazla vakit harcamıştık. Hayatla tanışmayı o kadar çok istiyorduk ki her şeye veda etmeyi çoktan kabullenmiştik. Nitekim dileğimiz kabul oldu.
​Mahallemizin sokaklarını terk ettik. Aynı mahallede oynadığımız arkadaşlarımız taşındı farklı mahalleye. Topunuzu patlatırım diye tehdit eden teyzelere amcalara boyun eğdik çekildik toprak sahalardan. Yüzmeyi öğrendiğimiz dereleri terk ettik kaderine. Büyüdük büyüdük hem de istemeyeceğimiz kadar büyüdük. İçimizde ki duyguları da büyüttük.
​O kadar büyüdük ki başka kimseye yer kalmadı. Dünyaları sığdıracağımız bir kalbimiz vardı büyüdükçe onu da kinle nefretle doldurduk. Kendimize yer açmamız lazımdı o sebeple başkalarını yerinden etmemiz gerekti. Birbirimizi yok etmek için en büyük bahaneyi getirip ortaya koyduk ve onun etrafında toplandık.
​Benliğimiz sarmaşık çiçeği gibi sardı dört bir yanımızı artık sadece ben vardı.
​Herkes benim tuttuğum takımı tutmalıydı.
​Herkes benim düşündüğüm gibi düşünmeli
​Herkes beni sevmeli
​Ve ortalıkta sevilecek bir şey varsa sadece ben sevmeliyim. Kimse de benim gibi sevemez. Mesela vatan mı sevilecek en iyi ben severim büyük ihtimalle gerisi vatan hainidir.
​İşte bu benlik geldi oturdu bedenimizin, aklımızın, yönetim mekanizmasının başına. Esiri olduk bu düşüncelerin. Şu an yaşadığımız sıkıntıların temeli bu düşünce dünyasıyla kuruluyor. Diğergâmlık, fedakârlık, kardeşlik hepsi sadece kitaplarda yazan veya nasihatlerde geçen sözcük olarak kaldı.
​Şimdilerde bölük pörçük olduk. Başkalarının kurduğu ve yönettiği bir filmde figüran olmuştuk. Bir araya gelemeyecek kadar düşman edilmiş bir senaryoda buluşmuştuk. Kimimiz ülkücü kimimiz solcu kimimiz komünist, kimimiz dinci, kimimiz hümanist, kimimiz liberal, kimimiz son model paralel.
​Unuttuğumuz tek şey var o da hepimiz kuluz O’na (c.c)
​