Haset fırtınalarıyla ortaya çıktı ilk gömlek.
Kardeşini kıskanan abileri, dediler ki aralarında;
“Babamız Yusuf’u daha çok seviyor bizden.
Bir halini bulup yusuftan kurtulmak gerek!”
İzin alıp Yakup Peygamberden,
Planlarını da kurup daha yola çıkmadan evvel,
Aldılar Yusuf’u da yanlarına
O’nu yola sultan yapmak için çıkardıklarını bilmeden!

Attılar kuyuya, o Gül Yüzlüyü.
Ardına bakmadılar Yusuf kuyuda hüzünlü.
Gömleğini kana buladılar kanar diye Yakup Nebi.
Zalimlerin elbet yırtık olur da planları,
Tek bir yırtık yoktu gömlekte ya da diş izi.
İlk gömlek buydu, ortaya çıkaran yalanı.
Peygamber firaseti var Yakub’da
Hikmetini düşünüp de ardındaki bu işin
Teslimiyetle yalnızca dedi ki:
“Bana düşen artık sabr-ı cemildir.”

Yusuf şe’ni rububiyet ile sultanlık yoluna girdi.
Önce lakin, en çetin imtihanı verimeliydi.
İffetini muhafaza etmek düştü sınavına.
Rabb’inden bir işaret aldı da ruhuna,
Hapsi tercih etti şehvetin karanlık yatağına.
Züleyha ondan kam isteyince Yusuf hayrette
İftira atacak o kadın; “Yusuf teklif etti!” diyerek.
Yusuf kaçarken ortaya çıktı ikinci gömlek!
Kimse inanmayacak Züleyha’ya.
Çünkü, arkadan yırtılmış gömlek iffetten.
Yine de Yusuf’a rızık var hapisten.
Masumluğunu bilse de Yusuf’u yargılayan herkes,
Züleyha mı girsin hapse, halk ne der?!

Medrese eder Yusuf kendine zindanı.
“Hayır!” dersen, reddedersen o alçakça zinayı,
Yolun düşer elbet birgün Yusuf’un yoluna;
Akıl erdiremezsin sonrasında yağacak lütuflara…

Yıllar, mevsimler gelir geçerken sarayın zindanlarında,
Rabb’inden bir yol bulur Yusuf artık hür yarınlara.
Özgürlük ve sultanlık gelir peşi sıra.
Artık sıra Yakub’a kavuşmakta!
Üçüncü gömlek çıkar nihayetinde ortaya.
Kokusunu gönderir de Yusuf babasına.
Dertli babanın derman olur görme yarasına.
Vuslat hasıl olur, abileri bile Yusuf’un karşısında.
Dilinden tek bir cümle dökülür ancak,
Peygambere yaraşır bir nidayla;
“Allahın merhameti ve rahmetinin yanında
Benden bugün size yok hiç bir kınama…”

Nasip oldu asrın Yusuflarına da
Üç gömleği giymek sırayla…
Önce kuyuya attıkları misal kardeşlerin,
Münafıkların telkinleriyle
İslam yolundaki kardeşler,
Attılar karanlıklara “mürted!” diyerek masumları.
Halka da inandırmak için baştaki zalim,
Teşebbüslerde bulunarak kanlı ve hain;
Kana buladı giydikleri tebliğ gömleğini,
Emr-i bi’l ma’ruf diyen abla ve abilerin
Yakup gözüyle bakanlar inanmadı, lakin
Zor günlerin şafağı sökmüştü, imtihan çetin…

HER İNSAN KENDİ İRADESİ İLE KADERİNİN ÇOCUĞUDUR

Dünyayı dolaşarak, attıkları iftirayla
Kinlerini kustular tüm halklara.
Çağın Züleyhası oldu o hain
Kimseyi inandıramadı Yusuf’un iffetsiz olduğuna dair.
Gördü akıl gözüyle bakanlar ikinci gömleği,
Onlarında arkadan yırtılmıştı Yusuf gibi.
Onları tanıyanlar hep o zalime dedi ki;
“Dünyayı imar ediyor bu insanlar.
Senin terörist dediğin burda ne arar?
Dar bir görüşle değildi ki bize gelişleri,
İnsan olmak neymiş gösterdi hep hal ve kavilleri.”

İnsan olan insan yakıştırmadı o iki gömleği,
Zalimin melek edalılara entrikalarla giydirdiği!
Dünya kucak açtı, onları dünya giydirdi.
Şimdi üçüncü gömlek var sırada, zalimler istemese de!
Yakupların gözleri ufukta
Sökün edecek şafağı beklemekte.
Zift kokan hava, rüzgarları bekliyor
Yusufun kokusunu getirecek olan.

Ey şu asrın masum yusufları
Çıkarın artık vuslat urbalarını üzerinizden.
Salıverin seher yellerinde,
Sizden muştu bekleyen gönüllere…

Bitmeyecek giyip çıkarılan gömlekler.
Devam edecek bu kavga asırlar boyunca.
Gündüz geceye, zifirler aydınlıklara hep gebe.
Gömleği kana bulanan ol, sabırla bekle.
Gömleğin arkandan yırtılsın,
Haya, iffet olsun başındaki tacın.
Elbet son gömleği de giyersin vaadi var Allah’ın!