**Dr. Ahmet Yılmaz**
**Muhterem Kardeşlerim!**
Dîn-i Mübîn-i İslam, muhataplarını dünyevî ve uhrevî saadete kavuşturmak ve dolayısıyla ideal toplumu tesis etmek için vaz edilmiştir. İslam’ın gâyesi, biz müntesiplerini en iyiye, en doğruya ve en güzele ulaştırmaktır. İnsanoğluna bütün bu hedefleri gösteren Rabbimiz, bunları gerçekleştirme adına bir takım düsturları da ortaya koymuştur.
**Aziz Cemaat!**
Tevfîk-i ilâhiyeyi elde etmenin en önemli vesilelerinden biri kardeşliktir. Kardeşlik aynı zamanda imanın mühim semerelerindendir. Yüce Rabbimiz “Müminler ancak kardeştirler”1 buyurarak, müminler arasındaki ilişki biçiminin, sadece kardeşler arasındaki münasebet tarzında olabileceğini, bunun gerçekleşmemesi durumunda “mü’min tavrının” dışına çıkılmış olacağını dile getiriyor.
Hutbemizin başında okumuş olduğumuz âyet-i kerimede ise Rabbimiz şöyle buyuruyor: “Mü’minlerin erkekleri de kadınları da birbirlerinin velîleridir; iyiliği teşvik eder, kötülükten alıkoyarlar, namazı kılarlar, zekâtı verirler, Allah ve resulüne itaat ederler. İşte onları Allah merhametiyle kuşatacaktır. Kuşkusuz Allah mutlak güç ve hikmet sahibidir.”2 Demek ki iman, mü’minlerin bir araya gelmelerini ve kardeşliklerinin hakkını vermelerini iktiza ediyor, gerektiriyor. Bir başka âyet-i kerimede ise Cenâb-ı Allah, ensar-muhacir birlikteliğini destanlaştırma sadedinde: “Onlardan önce bu yurda yerleşmiş ve gönülden inanmış olanlar, kendilerine göç edip gelenleri severler, onlara verilenlerden dolayı içlerinde bir rahatsızlık duymazlar; ihtiyaç içinde olsalar bile onları kendilerine tercih ederler. Kim nefsinin bencilliğinden korunmayı başarırsa işte kurtuluşa erecekler onlardır.”3 buyurarak kardeşlik hukukunun önemli esaslarına işaret buyuruyor.
**Kardeşliğin ufkunu yakalamış Kardeşlerim!**
Peygamberimiz sallallâhu aleyhi ve sellem Mekke’den Medine’ye hicret ettikten sonra, Medineli Ensâr ile Mekkeli Muhâcirûn arasında kardeşlik ilan etmiş, her bir muhâciri Medine’de yaşayan bir Ensar ile kardeş yapmıştı. Ensar’dan Cabir b. Abdullah radiyallâhu anh anlatıyor: Medineliler hurmalarını topladıklarında paylaşma esnasında iki küme yaparlar, bir kümeye daha çok, diğer kümeye daha az hurma koyarlardı. Az olan tarafa hurma dallarını koyarak o tarafı çok gösterirlerdi. Medineliler muhacir kardeşlerinin iki kümeden az olana talip olacaklarını, Ensara daha büyük kümeyi bırakacaklarını biliyorlardı. Muhacirlere: “Buyurun hangi kümeyi tercih ederseniz alın”, derlerdi. Muhacirler de büyük kümenin Ensar’a kalması için daha az görünen kümeyi aldıklarında, aslında daha büyük olan küme muhacirlere gitmiş olurdu.4
Hz. Ömer radiyallâhu anh anlatıyor: Peygamberimiz sallalâhu aleyhi ve sellem’den umreye gitmek için izin istemiştim ve oda vermişti. Verdiği iznin ardından şöyle deyivermişti: “Sevgili Kardeşim! Dualarında bizleri de unutma!” O koca Ömer daha sonra şöyle diyecekti: “Peygamberimiz, o zaman bana “Sevgili Kardeşim”, diye hitap etmişti. Bana öyle bir güzel kelime söyledi ki, bütün dünya benim olsaydı bu kadar sevinmezdim.5
**Muhterem Kardeşlerim!**
İçinde bulunduğumuz ay Muharrem ayı. Bu ay, aynı zamanda topyekûn bütün Müslümanları derin bir acıya gark eden Kerbelâ hadisesinin yaşandığı ay. Nerede olursak olalım, mezhebimiz, meşrebimiz, kültürümüz, düşüncemiz, görüşümüz ne olursa olsun, Kerbelâ, ortak acımızdır, ortak kederimizdir ve ortak üzüntümüzdür.
Bugün bize düşen Kerbelâ’yı doğru okumaktır ve anlamaktır. Kerbelâ’yı anlamak, Kerbelâ’dan ayrışma değil, kaynaşma çıkartmaktır. Düşmanlık ve kin değil, kardeşlik ve muhabbet çıkartmaktır. Kerbelâ’yı anlamak sadece tumturaklı cümleler üretmek değil, bizâtihî adaleti temin etmek, zâlimin değil mazlumun yanında durmaktır. Kerbelâ’yı anlamak, Hüseynîleşmektir!
**Kardeşlerim!**
Buhranlı günlerden geçiyoruz. -İstiklal şairinin dediği gibi- beşer bir defa daha yırtıcılıkta sırtlanları geçti! Bir defa daha, dişsiz mi bir insan, onu kardeşleri yedi! Tefrika bir defa daha bünyeyi sardı! Bir defa daha cehalet çoğaldı, zulüm hortladı ve neredeyse arşa değdi! Bir defa daha saltanat sevdası ve mal-mülk aşkı ağır bastı! Ve bir defa daha adalet tüketildi, insanlık onur ve haysiyeti ayaklar altına alındı, Müslümanın dokunulmaz hakları; canı, malı, şerefi ve haysiyeti tarumar edildi! Bir defa daha Yezidler türedi, Haccâclar zuhur etti ve çağın Yezidleri; Hasenîlerin ve Hüseynîlerin kanlarını içmeye azmettiler!
Öyleyse Aziz Kardeşlerim!
Gelin yeniden Kur’ân’ın ve Efendimiz sallallâhu aleyhi ve sellem’in kardeşlik çağrısına kulak verelim ve birbirimize kenetlenelim. Kardeşliğimizin hakkını verelim. Yeniden kararan ufkumuzu “kardeşlik” ile aydınlatalım ve dünya sathını sulh adacıklarına çevirelim. Gıybet, haset, dedikodu ve iftira gibi kardeşlik hukukuna zarar verecek vasıflardan kendimizi uzak tutalım ve böylelikle kardeşlik hukukunu tesis edelim!
Unutmayalım ki, Allah’ın izniyle şu kırık-dökük dünyamız kardeşlik sayesinde elbette imar olacak, baykuşların sesi-soluğu elbette kesilecek ve kardeşlik terennüm eden ve hakkın hatırına râm olan Hasanlar, Hüseyinler elbette gülecektir.
Hutbemizi bir hadis-i şerîf ile bitirelim: “Müslüman Müslümanın kardeşidir. Ona hiyânet etmez, yalan söylemez ve yardımı terketmez. Her Müslümanın, diğer Müslümana ırzı, malı ve kanı haramdır. Bir kimseye şer olarak Müslüman kardeşini hor ve hakir görmesi yeter.”6
1 Hucurât (49), 10.
2 Tevbe (9), 71.
3 Haşr (59), 9.
4 Heysemî, Mecmeu’z-Zevaid, X, 40.
5 Ebu Dâvûd, Vitir 27; Tirmizî, Deavât 110.
6 Tirmizî, Birr 18.
