Bugün kolum kalkmıyor. Yorgunum… Düşünmekle bitmeyen dağ gibi işler beni bekliyor ama benim adım atmaya halim yok…

Geçenlerde kıymetli bir teyzenin hayatından kesitler dinledim. Henüz koca koca evlerin inşa edilmediği, ulaşımın at arabalarıyla sağlandığı, özlemlerin mektuplarla anlatıldığı zamanlardan. Çok uzak değil aslında. Bir asır bile yok aramızda. Yaşlı teyze, tabi o zamanlar genç, neler yaşamış neler. İç Anadolu bölgesinde bir köyde dünyaya gelen teyzemiz, babasının dini hayatı yaşama mevzusundaki titizliği yüzünden annesi, babası ve kardeşleriyle birlikte bir kaç köy değiştirmek zorunda kalmış. Hatta kız kardeşlerinden birini bu göçlerin birindeki fiziksel zorluklar yüzünden kaybetmiş. Bütün bu zorluklara rağmen çocukluğu, anne ve babasının ona verdiği altın nasihatler sayesinde dopdolu geçmiş. Kuran okumayı, namaz kılmayı, hayatı dini hassasiyetler içinde yaşamayı öğrenmiş. Elbette yaşı geldiğinde izdivaç yaptığı beyi de yine en az kendisi kadar bu konularda dikkatli biriymiş. Kılı kırk yaran, fakir görünümlü bereketlimi bereketli zengin bir hayat sürmüşler.Haram kendilerine bulaşmasın diye ellerinden geleni yapmışlar. Teyzemiz, içinde kayınvalide, kayınpeder, görümce ve kayınlarının da olduğu bir eve gelin gitmiş. Kayınvalidesi onu her zaman koruyup kolladığı gibi gelini de ona hep sevgi ve saygıyla yaklaşmış. Görümcesini kız kardeşi gibi görüp, gittiği her yere onu da götürürmüş. Birbirlerine “efendi” ve “hanım” demeden seslenmezlermiş. Eşi köyün imamıyken, kendisi de çok iyi Kuran okumayı bildiğinden köydeki kız çocuklarının, gençlerin ve hanımların hocası olmuş. Sabahları erkenden kalkıp evin en büyük gelini olarak yapması gerekli ne iş varsa yaparmış. Az çok köy hayatı yaşayanlar bilirler. Ocağın yakılması, ekmek pişirilmesi, kocaman bir aileye yetecek kadar yemek hazırlanması, çamaşırların yıkanması, evin temizlenmesi, ineklerin sağılması… Bunları yaparken aynı zamanda onbir çocuğu dünyaya getiren teyzemiz evlendikten sonra yirmi sene boyunca ya hamile ya da emzirir vaziyetteymiş.

Hamilelikleri boyunca her gün mutlaka bir Yasin-i Şerif ve her ay mutlaka bir hatim bitirirmiş. Çocuklarının bakımını aksatmadan yapmaya çalışırmış. Dini eğitimlerini ise, gündüzleri köyün hanımları ile ilgilendiğinden, sabah namazında hepsini kaldırır, o vakitte onlara Kuran okumayı, namaz kılmayı öğretip nasıl bir yaşam sürmeleri gerektiği konusunda dersler verirmiş. Vakit bulduğu zamanlarda da mutlaka elinde bir elişi olurmuş. Yani ya okur ya da dokurmuş bizim teyze. Dinlenmeyi durmakla değil iş değiştirmekle yaparmış. Gelin gittiği aile köyün hatırı sayılanlarından olduğu için evin geleni gideni de eksik olmazmış. Misafiri yük değil bereket olarak görürlermiş. Hem ailenin içindeki kalabalık hem de misafir sirkülasyonundan kaynaklanan kalabalık sebebiyle evin hanımları tesettürlerine daima dikkat etmek zorundaymış ki bizim teyze bunun hakkını mutlaka verirmiş. Evin içinde herkes yatsı namazını kılıp yatar, sabah namazını kılıp güne öyle başlarmış.

Oyun Tasarımında Renklerin Kullanımı ve Psikolojik Etkileri

Şimdi her şey bir başka teyze. Bizim okumaya vaktimiz yok. Dokumaya hiç yok. Çocuk mu? Biz değil bakıcı bakıyor. Kuran-ı Kerim öğrenip öğretme mevzusuna hiç girmiyorum. Bunların hepsini aynı anda nasıl yapalım? Vaktimiz olsa halimiz yok. Halimiz olsa etrafımızdaki insanlara katlanacak tahammülümüz yok. Ama bir şeyimiz var o da haklı olduğumuzu anlatan cümlelerimiz. Tembel mi? Yok canııım…