Bir vaaz için virajlı ve uzun yollardan geçerken Taif düştü aklımıza. Altımızda makam arabası, geleceğiz diye haber ettiğimiz insanlar, heyecan ve mutlulukla karşılayan inananlar vardı. Sonra bize izzet-i ikramları…

Ama Kâinatın Efendisi Taife giderken yanında ne makam arabası vardı ne de O’nu (s.a) mutlulukla karşılayanlar. 

Taif’in bütün ayak takımı yollara onu karşılamak için değil taşlamak için toplanmışlardı. O, (s.a)  onları güllerle bezenmiş cennete davet ederken onlar O’nu taşlarla karşılamıştı. Güzel sözler değil hakaretler söylemişlerdi. Ayakları kan –revan içindeydi. Susamıştı gül dudakları. Yorulmuştu, bin bir ümid ile geldiği bu yerler ona zulm etmişti. Vücudunu ona siper eden Zeyd de nasibine düşeni almıştı. Zar – zor bir bahçeye sığınmıştı Kainatın Efendisi ile Zeyd  ve Rabbine gönlünü açıp kırgınlığını mahzunluğunu dile getirmişti susuzluktan kuruyan gül dudaklarından o yakaran kalbinden gelerek şu cümleler saçılmıştı ilahi dergaha;

** “Allahım, güçsüzlüğümü, zaafımı ve insanlar nazarında hakir görülmemi Sana şikayet ediyorum. Ya Erhamerrahimîn! Sen hor ve hakir görülen biçarelerin Rabbisin; benim de Rabbimsin,  beni kime bırakıyorsun?!. Kötü sözlü, kötü yüzlü, uzak kimselere mi; yoksa, işime müdahil düşmana mı? Eğer bana karşı gazabın yoksa Sen benden razıysan, çektiğim belâ ve mihnetlere hiç aldırmam. Üzerime çöken bu musîbet ve eziyet, şayet Senin gazabından ileri gelmiyorsa, buna gönülden tahammül ederim.

Ancak afiyetin arzu edilecek şekilde daha ferah-feza ve daha geniştir. İlâhî, gazabına giriftâr yahud hoşnutsuzluğuna düçâr olmaktan, Senin o zulmetleri parıl parıl parlatan dünya ve ahiret işlerinin medâr-ı salâhı Nûr-u Vechine sığınırım; Sen razı olasıya kadar affını muntazırım! İlâhî, bütün havl ve kuvvet sadece Sen’dedir.”**

Yer–gök lerzeye gelmişti, Cibril  (a.s) gökten inmişti. “Sen iste iki dağın arasında bitip tükensin Taif” dedi. 

Gönlü razı olur muydu âlemlere rahmet olarak gönderilenin? “Onların nesillerinden belki iman edecekler gelir” dedi; ne kaderi tenkid eden, ne Rabbinin rızasını kaybettirecek bir söz döküldü dudaklarından. O, ateşlere atılırken Cibril’in yardım edeyim çağrısına karşı “hasbinallahu ve ni’mel vekil” “rabbim bana yeter” deyip de Halil olma makamına yükselen İbrahim as’ın evladı değil miydi? Hangi yolla insan “Habib” olabilirdi ki Rabbe başka. 

Almanya vize başvuru Amaçları

Şimdi biz bu dini anlatırken hangi zorluklarla karşılaştık? Kan revan içinde kaldık mı? İnsanlar gideceğimiz yollara dikenler mi serpti, yollara dizilip taşladılar mı? Yüreğimizin kanadığı çok zamanlar oldu, lakin mecnunlar yollara dizilip ayaklarımızı attığı taşlarla kanattı mı?

Kelle koltukta tebliğden kanepe koltukta islamı anlatmaya, yaşamaya ram olmuş bizler… Sıcak ortamlarımız, bizi heyecanla bekleyen insanlar, dinin bir hakikatine susamış da kana kana içmek isteyen yürekler muhatabımız.  

Bu yolda taşlansak, ayaklarımız kanasa, üzerimize işkembe atılsa, gittiğimiz kapılardan onlarca kez kovulsak, yollarımıza gül değil dikenler serilse, kızgın kumlara yatırılsak, derilerimiz kemiğinden ayrılsa gene de “bu yolda ben de varım” diyebilecek miyiz?  

Nefsime sordum ;- Sen hiç Taif yaşadın mı? Nefsim sustu ve  rahatından vazgeçemedi!!! …