Odasının penceresinden sızan ışıkla hafifçe aralar göz kapaklarını yaşlı kadın. O gün yapacak önemli bir işi yoktur . Uzun zamandır önemli hiç bir işi yoktur aslında. Yorgun bedeni kalkmak istemez yerinden. Yorganı biraz daha çeker üzerine, iyice örter her yerini. Gözleri, alnı, ve saçları açıkta kalır bir tek. Çocukluğundan beri böyle uykuya dalmıştır. O ve kardeşleri üşümesin diye her gece gelip kontrol eden annesi hatırına gelir. Ah annesi… Ne güzeldi onun yanında geçirdiği yıllar. Güven ve sevgi içinde… Öldükten sonra çok özlemişti onu. Erken gittiğini düşünürdü hep. Halbuki torunlarının çocuklarını bile görmüştü ama anneydi işte. Ne zaman olursa olsun, yokluğu hatırlanmak istenmeyen bir gerçekti.

Şimdi annesinin öldüğü yaştaydı artık o. Sabah onu kaldıracak kimsecikler yoktu yanında. Bazen iki sokak ötede oturan kızı telefonla arayıp sabahları kontrol etse de bunu her gün yapmazdı. O gün de aramamıştı. Baş ucundaki saate baktı. Saat çoktan her gün kahvaltı yaptığı vakti geçmişti. Madem geçmişti varsın biraz daha geçsindi. Bugün gözleri odada gezinmeye kararlıydı. Tam karşı duvarda asılı olan hayat arkadaşının fotoğrafına takıldı gözleri bu kez de. Onu her gördüğünde içinden hala kocaman parçalar kopar giderdi bir yerlere. Nasıl da bırakıp gitmişti? Peki nasıl yaşamıştı bunca sene onsuz? Yine dayanamadı, yaşlar akıverdi yanağından. Yastığı iyice ıslanana kadar da durmadı. Yüreği biraz daralınca doğruldu yatağının içinde. Ağrıyan dizlerini kendine çekip ellerini üzerine koydu. Yaşlı ellerini… Ne kadar da kırışmıştı. Rengi de eskisi gibi değildi hem. Babasının elleri de böyleydi. Şimdi artık onun elleri…

İlkokuldan beri tuttuğu günlüklerinin en sonuncusunu aldı yanı başındaki konsolun çekmecesinden yaşlı kadın. Ha bir de biricik eşinin hediye ettiği kalemi. Ve tarihe birkaç not düştü artık tutmakta zorlanan elleriyle.

“Sevdiklerin hep göçmüşse başka diyarlara, sende gitmek istersin artık bu diyarlardan. Her yeni güne bugün o gün mü diye açarsın gözlerini. Biraz merak, biraz özlem biraz da korkuyla beklersin. Ne olursa olsun hiç yaşanmamış gibi geçirdiğin seksen sene sıfırla eşdeğer olur artık. Gençliğinde duyduğun tek bakinin Allah olduğunu anlamak için bunca yılı ve ayrılığı yaşamak gerekiyormuş demek ki diye düşünürsün. Bütün sevdiklerin seni terketmeden sen onları terk et ihtarını dinlememek için neden bu kadar ısrar ettiğini anlamazsın. İstenen terki ben değil kalben olduğunu bile bile yapamadığını fark edersin.

Allah’ım, etrafımda şenşakrak kahkahalar atılırken de, şimdi bu bomboş evde de benimle olan bir tek Sen’sin. Hayatımın her anına tanıklık eden de Sen’sin. Hatta benim tanıklık edemediklerimi bile gören Sen’sin. Sanki değiştirebilecekmişim gibi dünyada olup biten her şeye ilgisi olup tonlarca cümle kuran benim, Sen’den başka her şey derdimdi. Bilemedim derdi dünya olanın dünya kadar derdi olacağını. Oysa şimdi tek derdim kendim. Tek derdim Sana nasıl kavuşacağım. Tek derdim beni kabul edip etmeyeceğin. Çok mu geç ki bunları düşünmek için? Sen’in yerine sevdiğim her şeyden önce sevebilseydim keşke Sen’i… O zaman belki özlemim, merak ve korkumdan çok olurdu…”

Almanya vize başvuru Amaçları

Bilseydi yaşlı kadın günlüğüne son kez yazdığını belki eklerdi birkaç cümle daha. Geride kalanlara birkaç not yazardı belki. Ya da kim bilir, belki de bildiğin deneklememiştir…

Her nefsin tadacağı ölüm gelmeden yaptığı hesaba değer bir ömür yaşamalı insan. Olur ya belki de bizlerin tarihe böyle bir not düşecek kadar vaktimiz olmaz…