Çocuğun olumsuz davranışlarının aşırıya gitmesi, öfke nöbetleridir. Çocuk öylesine öfkelenir ki, hırsından, çözümsüzlüğünden, sinirine hakim olamayıp kendini yerden yere atmaya ve ağlamaya başlar. Çocuğun öfkesine boyun eğip istediği yapıldığında, nöbetlerinin önüne geçilemeyecektir. Anne- baba gerektiğinde “Hayır” veya “Dur” demesini bilmelidir. Tabi bu ebeveynin şiddet uygulama anlamına gelmemelidir. Sabırsız olan aile, davranışlarından dolayı çocuğunu susturmaya çalışır, aşağılar, bağırır, kızarak onu döver, kendi hakimiyetini çocuk üzerinde göstermeye çalışır. Anne-baba, bu yaklaşımlarıyla çocukta kendine güvensizlik, çekingenlik, düşük benlik saygısına ve her zaman başarısız olacağı düşünmesine sebep olacaktır.
Çocuğun öfke nöbetine girdiği sırada, ona bir şeyler anlatmak, ya da susturmaya çalışmak anlamsızdır.
Yapılacak en güzel yöntem; çocuğun öfkesine aldırış etmemek, görmemezlikten gelmek gerekir. Bunu nasıl çözeceğimizde bizim davranışımıza bağlıdır. Dayanabilirsek, çocuk yerde tepinip ağlarken, hiçbir şey olmuyormuş gibi davranmak en doğru karardır. Çocuğu odasına göndermek veya bizim başka bir yere gitmemiz daha uygun olacaktır. Çocuğun nöbeti geçtikten sonra, ona yumuşak bir dille, boy hizasına inerek, yaptığının yanlış bir davranış olduğunu, böyle yaparak istediğini elde edemeyeceğini anlatmak daha doğru olacaktır.
Çocuğun fikirlerine karşı saygı gösterildiğini, onun duygu ve düşüncelerine önem verdiğimizi hissettirmektir. Yani çocuğun saygıyı öğrenmesi, anne-babanın çocuğun sınırlarına saygı duyması ile olacaktır. Çocuğun yapmaması gereken hareketi, ebeveynin hatırı veya korktuğu için değil, yapılmaması gerektiğinin bilincini aşılamaktır tertemiz beyinlere…
Çocuğun olumsuzluklarını büyütmemeye çalışmak, bunu yerine her olumlu davranışına dikkat ettiğimizi fark ettirmek, duyacağı şekilde olumlu hareketlerini başkalarına anlatmak, övmek, onura etmek çocuğun davranışlarında ciddi düzelmelere yol açacaktır. Küçücük ama onlar için çok büyük başarılarına dahi göz arda etmemek gerekir.
Çocuklar görsel örneklerle ve taklit yoluyla öğrenirler, örneğin;Anne ve babanın çocuğun yanında kitap okuması, eliyle yemeğini yiyen çocuğun, ailenin çatal kaşık kullanarak birlikte yemek yemesi gibi…. Bunlar çocuğu olumlu model olacaktır.
**
ÇOCUK BAŞKALARININ YANINDA ÖFKELENİRSE DAVRANIŞIMIZ NASIL OLMALIDIR?**
Çocuk akrabaların, komşuların yanında bazen özellikle olumsuz davranabilir, kendince oyununu seyirci önünde oynamak ister ki ebeveynin ona müdahale etmeyeceğini düşünür. Anne-baba olarak her zaman ki gibi davranıp çocuğun öfkesine aldırış etmezse olumlu bir sonuç elde edilir. Bazen aileler, başkaları ne der, ayıp olur düşüncesiyle görmemezlikten gelir veya sinirlenerek şiddete başvurur. Böyle yaparak çocuğun gelişimine zarar verilmiş olur. Bu durumda, çocuğun sağlıklı ruh yapısı içinde gelişimini sağlanması önemlidir.
Burada temel ilke; Öfkeyi önlemek için anne baba, çocuğun hangi durumlar karşısında öfkelendiğini araştırarak, nedenleri tespit etmeli ve bu nedenleri ortadan kaldırmaya çalışmalıdır.
Peygamber efendimiz (S.A.V) Buyuruyor ki ; Evlat kokusu cennet kokusudur.
Rabbimizin bize emanet ettiği cennet meyvelerine hakkıyla bakabilmek dileğiyle….