Hediye Ninemin dünyadan ayrılışı yirmi yılı geçti. Fakat hatıraları bu günkü kadar taze. Nineciğim yarım düzine evlâdını küçük yaşta kaybetmiş, belki bu sebeple sevgi ve ilgisini biz torunları üzerinde yoğunlaştırmış bir Anadolu kadınıydı. 

Annem tarlada çalışmak, ahırdaki ineklere bakmak, ormandan yakacak getirmek gibi bitmek bilmeyen işlerle uğraşırdı. Ninem de ev içinde, yemek hazırlamak, çocuklara bakmak ve evin temizliği ile meşgul olurdu. Dedemin vefatından sonra da sönmeyecek ocağımızın en itibarlı şefkat sultanı, **Allah**’ın bize lütfettiği bir hediyesiydi. 

Konağı andıran, eski ve heybetli ahşap evimizin her odası, içinde insanları ve kedi gibi diğer canlıları barındıran sıcacık bir yuvaydı. Büyüklüğü ve yaşlılığı bizi korkutmuyordu. O evde sanki her eşyada hayat vardı. Ve hayat ninemle daha bir anlamlıydı. 

Ninemin hayatı kadar, beline kat kat sardığı kuşağının hikâyesi de bir başkaydı bizler için. Anlattığına göre, beline doladığı sarı, ibrişim işlemeli kuşak, ‘lahûrî’ denilen en gözde ve pahalı kumaştanmış. Özellikle dedemden nişan için talep edilen eşyalar arasında birinci sırada sayılmış. Kuşakların orta kaliteli olanına ‘horasanî’, sonuncusuna da ‘şal’ denirmiş. 

Torunları için kuşakların renk ve kalitesi pek önemli değildi aslında. Çünkü biz kuşakların içinden çıkmasını merakla beklediğimiz çeşit çeşit yemiş, elma, erik, ayva, fındık, ceviz gibi meyvelerle daha çok ilgiliydik. Ninem her gittiği yerden mutlaka kuşağına bir şeyler doldurarak gelirdi. Dönemecin başından ilk fark edilen beyaz yaşmağı olurdu. Sonra kuşağındakileri dışarıdan tahmin etmeye çalışır, heyecanla avluda açacağı sergi için yerimizi hazırlar, ellerimiz tetikte beklerdik. Ninem tebessüm ederek yanımıza yaklaşır, tombul, kınalı parmaklarıyla hazine sandığı kuşağından besmeleyle ilk hisseyi en küçük torunu olarak bana uzatırdı. Herkesin nasibine bir şeyler düşerdi o bereketli kuşaktan. Kendisi için çoğu defa bir şeyler kalmazdı. Fakat o, bizim yiyişimizle neşelenir, yedirmekle mutlu olur, doyardı.

Ninemin kuşağı gıda ambarı değildi sadece. İçinde başka şeyleri de barındırırdı. ‘İğnelik’ denilen boy boy el dikişi iğnelerinin içine konulduğu, dışı meşin kaplıklı torbacık bunlardan birisiydi. Ayrıca içerisinde farklı iplikler, kancalı iğneler bulunur; bazen gerekli ilaçların da sıkıştırıldığı küçümen bir ‘ilk yardım çantası’ nı andırırdı. Her gün kırmızı kaplıklı iğnelik açılır ve bizim iflâh olmaz pantolonlarımızı yamalamak için nineciğimin ellerinden öperdi. Torun torba oldukça kalabalıktık ve ağaçlara tırmanıp daldan dala atlamak en masum yaramazlığımızdı…

Almanya vize başvuru Amaçları

Ninemin yaşlılığına rağmen dağ gibi dimdik ve onurlu duruşunu, karın ve bel ağrısı çekmemesinin hikmetini de yine kuşağına bağlarım. Aynı kuşak içerisine tutturulmuş çiçekli pazen kesenin içerisinden hem evin ihtiyaçları için harcanan hem de bayramlarda düğün ve kandillerde bizlere dağıtılan beşer kuruşlukların şıngırtısı hâlâ kulaklarımdadır.

Kuşağının içinde ninemin çakısı ve gözlüğü de yer alırdı. ‘Yakın’ gözlüklerini Mushâf-ı Şerîfi okurken takar, arkadan lastikle de başına tuttururdu. Ablamın anlattığı ve çok kere dinlediğimiz **Peygamber** kıssalarında her defa hüzünlenir, kuşağından çıkardığı kareli mendiliyle gözyaşlarını siler ve arkasından her birimizi dualar okuyarak öper koklardı. Bazen aynı kuşağın ucuyla yağmurda ıslanan kısacık saçlarımızın da kurulandığı olurdu. Ve ninemin kuşağının orman güllerini çağrıştıran bir kokusu olurdu. O derin, ince ve hoş kokuyu bu gün bile tâ özümde duyar; hatırladıkça huzur bulurum. 

Genç kuşakların ninelerinden öğrenecekleri çok şey var….