Namazda Huşu

0

BEĞENDİM

0

Şeytan’ın değişik vesile ve sebepleri kullanarak yapmaya çalıştığı en büyük hilelerin başında insanları  huşu ile **namaz** kılmaktan uzaklaştırmak gelmektedir. Ta ki bir taraftan bu** ibadet**in lezzetinden mahrum olsunlar, diğer taraftan **ecir** ve **sevap**tan yana elleri boş kalsın. Günümüz insanlarının birçoğu şeytanın bu tuzağına düştü. Zaten yeryüzünden ilk kaldırılacak şeyin de huşu olduğu bildirilmiştir. Biz ise ahir zamanda bulunmaktayız. Huzeyfe’nin (r.a) sözü hakkımızda gerçekleşti: “**Din**den en önce huşu en sonda ise namaz kaldırılacaktır. Hatta öyle namaz kılanlar olacak ki kendisinde hayırdan hiçbir eser gözükmeyecek. Şu vakitte uzak değildir, sizden biriniz **mescide** vardığında namazı huşu ile kılan tek bir adam bile bulamayacak” (İbn Kayyım 1/521).

**Huşu**; **Allah**’a havf ve haşyet duymaktan ötürü oluşan sukün ve itminan, vakar ve tevazu ile namazı eda etmenin adıdır. Huşu; kalben **acz** ve **inkisar** ile Rabbu’l-alemin’in önünde durmanın adıdır.

“Gönülden boyun eğerek saygı ve itaat ile Allah’ın huzurunda durun” (Bakara suresi-238).

Yukarıda ayet hakkında Mucahid rahmetullahi aleyh şöyle demektedir: “Kunut, Allah korkusundan ötürü bedende sukün, kalbde korku, gözlerin yere eğik, omuzların düşük olmasıdır.” Huşunun asıl yeri kalb olmakla birlikte onun eseratı vücudun azalarından gözükür. Çünkü bedenin bütün azaları kalbe tabidir. Gaflet veya vesvese yüzünden kalbteki huşu yok olunca vücut azalarındaki ibadet keyfiyeti de yok olur. Çünkü kalb padişah, vücudun diğer azaları asker gibidir. Onlar kalbin emirlerini dinler ve o emirlere mutabık iş görürler. Elbette göstermelik huşu kesinlikle hoş olmayan bir haldir. Çünkü bu münafıklığın alametlerindendir.

Huzeyfe radıyallahu anh şöyle buyurdu: “Münafıkça huşudan sakının.” Bir kişi: “Münafıkça huşu nedir?” diye sorunca: “Bedenden huşu gözüktüğü halde kalbte huşu olmamasıdır.” buyurdu. Fudayl İbnu İyad rahmetullahi aleyh de şöyledemektedir: “Kişinin kalbinde olandan daha fazla huşulu gözükmesi hoş olmayan bir davranıştır.” İlim sahibi bir zat bir adamı omuzlarını yere eğmiş halde görünce göğsüne doğru işarette bulunup: “Ey filan! Huşu işte buradadır, omuzları yere eğmekte değil.” demiştir.

İmam İbnu Kayyım el-Cezviyye rahmetullahi aleyh** iman**dan kaynaklanan huşu ile nifaktan kaynaklanan huşu arasındaki farkı şöyle ifade etmiştir: “İmani huşu** Allah**’ın huzurunda olmadan ötürü kalbte korku, O’nun azamet ve celaline karşı vakar, heybet ve haya bulunmasıdır.” Kalpte korku, utanma, muhabbet bulunur ve kalp Allah’ın nimetleri karşısında kendi hata ve kusurlarını hatırlarsa huşu meydana gelir. Kalbte oluşan huşu ise vucüdun azalarından gözükür. Münafıkane huşu ise vücud azalarından huşu görüldüğü halde kalbte huşu bulunmamasıdır.** Sahabe**nin bazılarından şöyle söyledikleri sabit olmuştur: “Münafıkça huşudan **Allah**’a sığınırım.” “Münafıkça huşudan maksat nedir?” diye sorulunca: “Bedende huşu görüldüğü halde kalbin huşudan boş olmasıdır.” dediler. Gerçek anlamada huşu sahibinin arzularının ateşi sönmüş, hatta kalbten dumanı bile çıkmış olur. Allah korkusu onun sinesini sarmıştır. Nefsani istek ve arzuları da ölmüştür.

Namazda huşu ancak kalbini namaz için boşaltmış, başka işleri terk ederek ona yönelmiş olan kişiye nasip olur. Ancak bu şekilde namaz onun için sukün ve göz aydınlığı olur.

Yüce Allah(C.C) bizlere huşu içerisinde namazı ikame etmeyi nasib eylesin.(Amin)