Kur’an’ı tecvid kurallarına uygun okumak düzgün nefes almayı sağlayacağından uzun soluklu okumalara zemin hazırlayabilir. ihfa yapılarak çıkarılan uğultulu ses,nefesi hemen hemen ağızdan ve burundan eşit çıkararak rezonans halini gerçekleştirir. Oluşan bu rezonans hali sesin yorulmadan uzun okumalar yapılabilmesine imkan tanır. Kısaca örnek verecek olursa,”Allah” lafzının sonundaki “h” harfi diyaframı harekete geçiren özelliği ile genizden okunmayı sağlayan tecvid kuralları bir araya geldiğinde ortaya şan tekniğinin temeli çıkar.Bu da sağlıklı ve güçlü ses demektir.

Kur’an harflerinin mahrecinin düzgün çıkarılarak (hakkını vererek) okunması sonucu çıkan musiki ölü hayatları dirilten bir iksirdir. Kur’an’ın her bir harfine sevap verileceği bildiriliyor. Bu da ancak her harfin hakkının verilerek seslendirilmesiyle olacaktır. Sesli zikir şan tekniğinde kullanılan ses terapisine benzemektedir. Mahreçlere dikkat edilerek yapılan bir okuma dudakları, burun ve çevresini hatta diyaframı çalıştırır. Çıkan musiki beyinde yeni alanların açılmasına imkân tanıyarak hafızanın gelişmesini sağlar.

Araplar tecvidle konuşmazlar. Tecvid, Kur’an’a hastır. Yasin süresinin ilk üç sayfasında 34 adet idgam-ı misleyn meal gunne, 17 adet idgam-ı meal gunne,32 adet ihfa bulunur.Bu tecvidlerin hepsi rezonansta tınlar. Bu tür kuralına uygun okuyuşlar mananın birebir hissedilerek hakkelyakin seviyesinde hissedilmesini sağlar.

Hud süresi 44’te geçen “Ey yer suyunu yut!” emrindeki “yut” kelimesinin aslı “ebli’i” dir.Kelimenin telaffuzundan yutmak manası anlaşılır. Söyleyişte adeta dudaklar yutma hareketi yapmaktadır. Yutma fiili dudaklarda başlar ağızdan geçerek boğazdan aşağı devam eder. Be harfinin çıkış yeri dudaklar, Le’nin çıkış yeri dilin ucu, Ayn harfinin ise boğazdır. Fiil telaffuz edilirken dudak açılır , yutma fiili başlamış olur ve sonundaki “i” telaffuz edilirken boğazdan aşağıya inen bir şeyi ifade eder.Fiilin tilavetinde çıkan ses yutulan suyun sesini çağrıştırır.

Yusuf suresi 15’te Yusuf (a.s)’ın kuyunun derinliklerine atılması anlatırken kullanılan kelime “ğayabetil cübb”tür.”Ğayabet” kelimesinin telaffuzu bize dipsiz bir derinlik hissi vermektedir.”Cübb” kelimesinde de suya düşen bir cismin suya değdiği anda çıkardığı sesin fonetiği duyulur.

Lokman suresi 14. Ayetinde geçen “hamelethu ummuhu vehnen ala vehni” “zira annesi onu nice zahmetlerle karnında taşımıştır” derken “vehn” kelimesinin oluşturduğu tını (boğazdan gelen) hamile bir kadının iniltisini andırmaktadır.

Fatır 37’de; Onlar orada,”Rabbimiz bizi çıkar, (önce) yaptığımız (menfi şeylerden) başkasını yapalım” diye feryat ederler… Burada kullanılan fiil “yesteriğune” dir. Mana olarak yavrusunu kaybeden annenin feryadını ifade eder. Bu kelime kullanılırken telaffuz edilen harfler boğazdan sürtünerek çıktığından bir bakıma musikisiyle zorlanmış birinin ruh halini resmetmektedir.

İnşikak süresinin baş kısmında bir takım kıyamet sahneleri nazara arz edilirken “semaların yarılacağı, parçalanacağı” ifade edilir. Kullanılan kelime inşikaktır. Bu kelimenin ve müteakip ayetlerde kulağa çarpan kelimelerin barındırdıkları harflerin sert karakterli olması ve yarılma/çatlama sonucu çıkan bir sesi hatırlatması dikkatleri çeker.

Almanya vize başvuru Amaçları

İnşirah süresinde kullanılan harfler rahatlama egzersizleri yaptırıyor gibi olmakla beraber mana ile tam bir uyum arz etmektedir.

Zilzal süresi kıyamette yaşanacağı mukadder olan büyük deprem sahnesini tasvir eder. Burada kullanılan kelimeler tecvid kurallarına göre okunduğunda, adeta depreme tutulmuş kişinin halini yaşatır. Yavaş yavaş derinden başlayıp gelişen ve şiddetini artırdıkça artıran bir musiki duyarsınız. Zilzal kelimesi depremi çok güzel ifade eder.

Adiyat süresinde adeta bir savaş meydanı canlandırılır. Etrafı toza dumana boğan atlar arasında sizi dolandırmakta ve adeta o atmosferi yudumlatmaktadır. Bu ayetleri okurken zırhlı birliklerin arasındaymışsınız gibi hissettirmektedir. Adiyat suresini okurken yükselen musiki böyle bir sahneden yükselen sesi andırmaktadır. Hem manası hem de tınısıyla bir bakıma olayı yaşatarak öğretmektedir.

İhlas suresinde ayet sonlarında kullanılan kafiye harfi dal’dır.Bu kalkale harfinin şekli bel büküp boyun kıran birinin resmini hatırlatır.Bir bakıma ihlasa Cenab-ı Hak karşısında bel kırıp boyun bükerek ulaşılacağı ima edilir.Kelimeleri oluşturan harflerin (bir tecvid kuralı olan) kalkale yapılarak okunması ihlasa eren hakiki bir kulun halet-i ruhiyesini ima eder. Kalkale; harfin duvara çarpıyor gibi kesilip titreştirilmesi demektir. Dal harfi’de kalkale harfidir. O’nun azameti karşısında duvara toslayıp kendine çeki-düzen veren bir şahsı hatırlatır.

Kur’an’daki 114. süre olan Nas süresinde; “De ki: İnsanların Rabbine, insanların yegâne hükümdarına, insanların ilahına sığınırım. O sinsi şeytanın şerrinden. O ki insanların kalplerine vesvese verir, o şeytan, cinlerden de olur, insanlardan da.” Bu ayetlere dikkat edilirse her bir ayetin uzunluğu şiirlerde olduğu gibi hemen hemen aynıdır yani aynı vezinlidir. Fasıla sonlarındaki uyak harfi (sin) aynıdır. Ayetleri oluşturan kelimelerde kullanılan harfler mana ile uyum içerisindedir. Süreyi oluşturan harflerin sayıları da bir ahenk oluşturur. Mesela kaf bir,he iki,ye üç,be dört,ra beş,mim altı,vav yedi,sakin elif sekiz, nun dokuz,sin on,elif onbir,lam oniki kez kullanılmıştır.

Her fasılanın kendisine ait bir musikisi vardır. Ayetlerdeki sözcüklerin dizimi musiki üslubuyla uyum içerisindedir. Sözcüklerin yeri değiştirilse var olan musikinin bozulduğu gözlemlenir. Ayetlerin sonlarında tekrar edilen sin harfleri mana ile bütünlük arz eder. Şeytanların verdikleri vesvesede hakim olan ses “s” harfidir. Adeta nas süresi okunurken şeytanların vesveselerini duyar gibi olursunuz. Şiirlerde de ara ara rastlandığımız bu sanata aliterasyon denir. Kur’an lafızları adeta mana ile uyum içerisinde hem kulağa hem göze hem akla hem de kalbe hitap eder. Nas süresinin 104 harften oluşması da kendisine kitap indirilen enbiyanın 104 adetine tevafuk eder ve Kur’an’ın son kitap olduğunu hatırlatır.