İlk Kalu Bela’da muhatap almıştın bizi. Ruhlarımızın yaratıldığı ilk zaman. “Ben sizin **Rabb**iniz değil miyim?” diye sormuştun. **Secde**ye kapanarak “Evet Rabbimizsin” ( Araf 7/172) demiştik hepimiz. Bize var olmayı teklif etmiştin, biz ise kabul etmiştik. Bir sözleşme yapmıştın bizimle ey **Rabb**im. Kul olma sözü vermiştik sana, yoktan var edenimize, bizi eşrefi mahlukat olarak yaratanımıza ve kainata halife eyleyen **Rabb**imize.

**Rabb** terbiye eden demekti. Bizim yolculuğumuz ise nefsimizin terbiye olma yolculuğuydu. Kalu Bela’dan ana rahmine düşmüştük ilkin. Sonra dünyaya açmıştık gözlerimizi. Bir oyun ve oyalanmadan ibaret olan imtihan dünyasına. Ve bir ağacın altında gölgelenmek kadar kısa olan. Her geçen gün ne kadarda çok hissettiriyordu bunu su gibi ellerimizden kayıp giden her an. Ahirzamanda daha da hızlı geçen zaman. Yolculuk ebedi hayata götürüyordu beni. Dünya hayatımın belirleyeceği ebedi hayatıma. Terbiye olabilecek miydi her an kötülüğü emreden şu nefsim. Terbiye olmuş bir nefisle buyur edilecek miydim cennetine, kul olabilecek miydim ey **Rabb**im. Hatta cennet sevdasına bile düşmeden rızanı murad edebilecek miydim ? “İsteyene ver onları, bana Seni gerek Seni’’ diyebilecek miydim?

**İbrahim Ethem Hazretler**i azat emek için aldığı köleye sorar:

-Adın ne?
-Ne diye çağırırsanız odur.
– Ne yemek istersin?
-Siz ne verirseniz onu yerim.
-Ne iş yaparsın.
-Ne emrederseniz onu yaparım.
-Ne arzu edersin?
-Kölenin arzusu olur mu? Efendinin dileği Kölenin arzusudur.

Bende İbrahim Ethem Hazretleri’nin kölesindeki itaat ve teslimiyet gibi itaat edebilecek miydim Sana, teslim olabilecek miydim gönül mutmainliğiyle. Yaptığımız sözleşmeyi her an aklımda tutabilecek, sadık kalabilecek miydim sözüme. Razı olabilecek miydim benim için takdir buyurduğun, uygun gördüğün nimetlerine. Doğduğum zamana, anneme, babama ve aileme. Doğduğum şehre, bedenime, zeka seviyeme, fıtrat özelliklerime, bana sunduğun maddi imkanlara, vermen gerekmezken lütfun ve fazlından verdiğin tüm nimetlerine razı olabilecek miydim ey **Rabb**im? Hepsinin bilemediğim birçok hikmetinin bulunduğuna iman edebilecek miydim? Hepsinin nefsimi terbiye etmede bir basamak olduğunu ve hepsinin bana bir şeyler öğretmekle vazifeli olduğunu bilebilecek miydim?

Yoktan var etmiştin bizi. Sevdiğin için yaratmıştın. Senin nimetlerini saymakla bitiremezken tüm nimetlerin ayrı ayrı şükür gerektirirken “Çok şükreden bir kul olmayayım mı” diyen bir **Peygamberim **(s.a.v) varken ben hala ‘neden ve niçinler’in derdinde ve vermediklerinin hesabındaydım. Hikmetinden sual olunmazdı, benim suallerim İlmin kapısı** Hz. Ali**’nin sualleri gibi hikmetini merak ettiğimden de değildi ya ey Rabbim. Sen ki beni benden daha iyi bilen kuluna şahdamarından daha yakın olansın. Benim sorularım isyanımdandı, razı gelemememdendi. Habibin (s.a.v) ki evladını kaybettiği en zor anında ‘’Göz yaşarır, kalp hüzünlenir ama dil isyan etmez.’’ derken Habibin’e ümmet olduğumu zanneden ben O’dan ne kadarda uzakmışım, kendi küçük imtihanlarımın karşısında ne kadarda isyankârmışım ey **Rabb**im.

Almanya vize başvuru Amaçları

Sen ki kullarına asla zulmetmezdin. **Hz. Yunus** (a.s)’ u yutan balık gibi beni de yutan bir nefsim vardı. Aldanmıştım. “Ben kendime zulmettim, Sen ise merhametlilerin en merhametlisisin.’’ niyazıyla gece gündüz yalvarabilsem sana **Hz. Yunus** (a.s) gibi. Kurtar beni ey** Rabb**im nefsimin arzu ve isteklerinden, sen kurtarmazsan ben kurtulamam diyebilsem. Ah keşke sözümü hatırlayabilsem ey **Rabb**im. Oysa ki nefsimi terbiye etme yolcuğuna çıkmıştım ben, kul olma sözü vermiştim Sana.

Cahiliye devrindeki **Hz Ömer**’lerin taptığı helvadan putlara gülerken, ben nasıl putlar edinmişim ey **Rabb**im. Sana tapmam gerekirken narsist olup kendime tapmışım, Senin arzu ve isteklerin arzu ve isteklerim olması gerekirken ben kendi arzu ve isteklerimin esiri olmuşum, yemek için yaşamışım, hayat standartlarımı artırma derdine düşmüşüm, modayı takip eder olmuşum, kula kulluk etmiş onların arzu ve isteklerini Senin isteklerinin önünde tutmuşum. Fark etmemişim, ne kadarda gafilmişim ey Rabbim. Sen ki yine rahmetinle sarmışsın şu gafil isyankâr kulunu. Tutmuşsun elimden bırakmamışsın beni acıda olsa zahirde imtihanlarla göstermişsin hatalarımı, gösteriyorsun göstereceksin inanıyorum.

Kurtarmışsın gizli şirklerden kurtarıyorsun, kurtaracaksın ey Rabbim inanıyorum. Sen ki umutla sana yönelen kullarını asla hüsrana uğratmazsın. Sen ki Kuddüs’sün temizleyensin temizleyeceksin, günahlarımdan arındıracaksın beni. Sen ki Rabbimsin terbiyecimsin, terbiye edeceksin nefsimi. Bilirim ki, Sen ki bildirensin, zahirde acı olsa da şer gözükse de yaşadıklarım, batınında güzeldir, hayırdır. Sen ki Cemil’sin, senden gelen her şey güzeldir. Beni sana yaklaştırmak için gelmiştir, hoş gelmiştir, safa gelmiştir. Gönülden diyebiliyor muyum Ey Rabbim? **Muhammed’ül Emin** olan peygamberim gibi bende emin olabiliyor muyum sözümde,** Efendiler Efendisi** (s.a.v)’ ne layık olabiliyor muyum ey Rabbim? Senin rızana talipken, ben razı olabiliyor muyum Sen’den? ‘’ Lütfunda hoş, kahrında hoş’’ derken dilim, hissediyor mu gerçekten tüm zerrelerim? Edeple eğilebiliyor muyum huzurunda? Kul olabiliyor muyum ey Rabbim?