Değerli okurlarım,

Efendimiz’in (sav) eğitim öğretim hayatından kesitler sunmaya devam edeceğiz inşallah. Bu yazımda yaşadığım bir hadiseyle yine Hz. Peygamberin  (as) hayatı etkileyen engin davranış modeline işaret edeceğim. 

Bir akşam vakti idi ezan okunuyordu yolumu bizim mahallemizin camiine düşürdüm. Bir yaz akşamı olması hasebiyle üfül üfül esen bir akşam serinliğinde camiye girdim. İmamımız müezzin efendinin yanık sedasından sonra bize akşam namazını eda ettirdi. Ve namaz tamamlanmıştı herkes yavaş yavaş camiden ayrılıyordu. Bazen camiden geç çıktığım gibi yine bu akşam gecikmiştim. İmamımızla göz göze gelip selamlaştıktan sonra bende bu asude mekândan ayrılmak için kalkıp kapıya yöneldim. 

Önümde gayet yaşlı bir cemaat yürüyordu ve cami içinde oradan orya koşuşturan bir çocuk vardı, yolu bu yaşlı amcayla kesişti.  Sakin tavırlarıyla elini ceketinin cebine atan hacı amca bir metal para çıkardı cebinden. Hocanın çocuğu olduğunu bildiğim sevimli küçüğe uzattı. Çocuk, arkamda ilerlediğini hissettiğim babasına bakarken elini de hacı amcasının eline doğru uzattı. Babası ima ile almaması gerektiğini hafif bir sesle de hatırlattı oğluna. Bu arada yaşlı adam en fazla bir lira olabilecek parayı çocuğun eline koyuverdi.

Ben olmasam daha iyi olacaktı dediğim bir yerde olduğumu hissettim ama o duymak istemediğim cümleyi maalesef duydum. Hacı amca “Hoca oğlu olur da almaz mı” dedi.

Ne ileri ne de geri gitme arzum kaldı. Bir an geri bakıp hocamızın mahcubiyetini görmek istemezken diğer taraftan babam yaşında ki amcaya hiç bir şey demeden nasıl gideceğim oradan derken ayrıldım camiden.

Almanya vize başvuru Amaçları

Aslında hacı amcaya göre hiç anormal bir şey yok ve adetten olarak bir ifade kullanıverdi. İmam arkadaşın bu ifadeden rahatsız olmayacağını ise tanıdığım kadarıyla hiç zannetmiyorum. Bu satırlarıma yazdığım için durumumu da ifade etmiş oluyorum. Önemli olan hiçbir şey anlamadığını düşündüğümüz, cismen küçük, ömrünün idrakinin en üst seviyesinde olan masum yavrudur. Tabii bunların hepsi benim hislerim. Ne hacı amcayı camide görmenin dışında tanıyorum ne de hocamızla bu meseleye dair ima ile bile bir diyaloğumuz olmamıştır.

Önemli olan bu ve benzeri hadiselerin niçin yaşanabildiği ve çözümün nasıl üretileceğidir. Hiç kimseye hatasını bildirme niyetiyle değil. Sadece tırnak içindeki cümlenin ehlîleştirilmesi önemlidir. Bu imam arkadaşımız ve oğlu elim bir trafik kazasında rahmete kavuştular zaten.

Hz. Peygamberin (sav) hayatına sadece bir göz atma ile bile insanların onuruna verilen değeri en çıplak gözle görmemiz mümkündür. O (sav) zaten insanların sıkıntılarından kendini mesul görme alicenaplığına sahip olduğu için muhatabının onun uygulamalarından rahatsız olmasını imkânsız kılıyordu. İnsanlar onun huzurunda yerilme veya küçük görülme hissine hiç kapılmayacak kadar kendilerini ona (sav) yakın hissediyorlardı. O (sav) yanındaki bitinceye kadar veriyordu ve daha istendiğinde borçlanarak veriyordu. Bunun fazla bulunmasına üzülüyor, “Ver Ya Rasulallah sana vermek yakışıyor” ifadesinden hoşnut oluyordu.

Allah (cc) bizleri O’nun (sav) sünnetini anlayan ve yaşayan mü’minler eylesin. Amin.