Hz. Ali b. Ebu Talib (ks) İslam’ın ilk erkek, ilk çocuk ve üçüncü inananı unvanına sahiptir. Hz. Ali’nin (kv) Peygamber hanesine gelmesi, o hanenin ahlakıyla yetiştirilmesi bir rastlantı olamayacak kadar manidardır. Doğru, Hz. Peygamber (as) kıtlık yıllarında amcasına yardım maksadıyla; diğer amcası Hz. Abbas’a (ra) teklif götürerek Ebu Talib’in yükünü azaltmak için kendisi Ali’yi Amcası da Cafer’i hanelerine almışlardı.  Böylece Hz. Ali (kv) Peygamber (as) hanesinde yetişmek üzere özel bir eğitime alınmıştı. Hz. Peygamber’in (sav) neslinin devamı onunla olacak, kıyamete kadar devam edecek olan veliler ve kutuplar silsilesi ondan devam edecekti. Hz. Ali (ra) peygamber hanesinde bulunduğu sürece sabah akşam onun (as) meclislerinde bulunmuş ve İslam’ın bütün meselelerini de Hz. Peygamber’den (sav) öğrenmiştir.  Hz. Ali’ye KerramullahuVeche (Allah vechinimükerrem kılsın) diye dua edilmesi; O’nun (kv) hiç putlara tapmamasından, ilk ve tek Allah’a inanıp ibadet etmesinden dolayıdır.  

Hz. Ali (kv) Kur’an-ı Kerim’in hafızı idi. Vahiy kâtibi olarak vazife yapıyor, Hz. Peygamber’in (sav) mektuplarını yazıyordu. Kur’an’ın her türlü inceliğine vakıf idi.  Kur’ân-ı Kerîm konusundaki derin bilgisinden faydalanmak isteyenleri kendisine soru sormaya teşvik eder, ayetlerin nerede ve ne zaman nazil olduğunu çok iyi bildiğini söylerdi. Zira Hz. Peygamber (sav) daha hayatta iken Kur’ân-ı Kerîm’in tamamını ezberlemiş bulunan ve onun meselelerine hakkıyla vâkıf olan sayılı sahabelerden biri de O (ra) idi. Kur’an’ın mushaf haline getirilmesinde önemli rolü olmuştur. Hz. Peygamber’in (sav) vefatından sonra altı ay gibi bir süre Kur’an-ı Kerim üzerinde yoğun bir çalışma yapmıştır. Kendisi bizzat Hz. Peygamber’den (as) öğrendiği için çok güzel Kur’an okUyordu. 

Mekke’de İslam’ın genişlemesi ve gelişmesi için daima gayret içerisinde olmuştur. Hz. Peygamber’in (sav) en yakın akrabalarını İslam’a davet etmekle emrolunduğuzaman  Hz. Ali’den (kv) bir yemek hazırlamasını ve Abdulmuttalib oğullarını çağırma-sını ister. Onlara yemek yedirip süt içirme işlerini Hz. Ali (kv) yapmıştır. Hz. Peygamber (sav) sonra onları İslam’a davet eder ve “Bu yolda hanginiz benim yardımcım olur bana biat eder?” diye sorar. Topluluktan ses çıkmayınca, Hz. Ali (kv) ayağa kalkar. Yaşça oradakilerin en küçüğü olduğu için Hz. Peygamber (as) O’na sen otur der. Bu hal üç defa tekrar eder. Üçüncüsünde kimse bu meseleyi yüklenmeyince; Hz peygamber (sav) Hz. Ali’nin elinden tutar ve: “İçinizde bu benim vekilim, kardeşim ve vasimdir” der.  Hz. Ali Hz. Peygamber’in (sav) yanında geçirdiği günleri yâd eder ve derdi ki: “Rasulullah (as) beni evine aldığında çok küçüktüm, O’na (as) sarılırdım, beni yanına yatırırdı. Kokusunu duyar sıcaklığını hissederdim. O’nu (as) hiç aldatmadım, yalan söylemedim. Bütün güzel hasletleri ondan aldım. Bana yüksek ahlakı tavsiye eder, yol gösteren bir yıldız olurdu.”  Bu bilgilerden sonra Hz. Ali’nin (kv) niçin “Şah-ı Merdan”, “Haydar-ı Kerrar”, “Şah-ı Velayet” unvanlarıyla anıldığını anlamamız mümküm olmaktadır.

Hz. Ali’nin (ks) İslam’a hizmetlerini saymakla bitirmemiz mümkün olmayacaktır.  Hz. Peygamber (sav) O’nu (ra) Tebük seferine çıkınca Medine’de vekil bıraktığında aralarında şöyle bir diyalog geçer. “Ey Allah’ın Resûlü, siz beni çocukların ve kadınların arasında mı bırakıyorsunuz?” dedi (kalmak istemedi). Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav): “Sen, Hz. Harun’un, Hz. Musa yanında aldığı yeri, benim yanımda almaktan razı değil misin? Şu farkla ki benden sonra peygamber yok.” buyurdular.” Evet, Hz. Ali (ra) bütün seferlere katılmış olmanın heyecanını yaşıyor ve Tebük seferine de katılmayı canı gönülden istiyor. Hz. Peygamber’de (sav) bu hadise vesilesiyle ümmetine bir ders vermek istiyor. Mekke’de “Benim vekilim, vasim ve kardeşimsin.” buyurmuştu. Sonra Medine’de muhacir ile ensar arasında kardeşlik tesis edildiği sırada;  İbni Ömer (ra) anlatıyor: “Resûlullahaleyhissalâtu vesselâm Ashâb’ının arasını kardeşlemişti. Hz. Ali (ra) yanına geldi ve: ‘Ashâb’ınızın arasını birbirleriyle kardeşlediniz, ama beni kimseyle kardeşlemediniz.’ dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber (sav): ‘Sen dünyada da ahirette de benim kardeşimsin.’ buyurdular.” 

Bütün bu ihtimam ve çok özel muameleler bir ayrıcalık, bir nesebyakınlığı mülahazasıyla değildi mutlaka. Bu hususi alaka İslam’ın yayılması ve tebliğinde çok büyük vazifeler üslenecek olan Ehl-i Beyt nesline idi. Hem böyle bir nesil, dinin kıyamete kadar temsili ve Sünnet’in tebliği görevini; Havz-ı Kevser’in başında buluşuncaya kadar Kur’an-ı Kerim’den hiç ayrılmadan devam ettirecektir. 

Hz. Peygamber (sav) tebliğ yaparken dikkat edilmesi gereken hususları Ashâb’ına öğretmiştir. Dikkat edilerek incelendiğinde, bu inceliklerin yine Hz. Peygamber’in (sav) en yakın çevresinden başlayarak öğretildiğini görürüz. Hayber seferinde sancağı Hz. Ali’ye (kv) teslim ederken; Hz. Peygamber’in (sav) bir tebliğ ve irşad görevlisi olarak Hz. Ali’ye (ks) nasihati şu şekildedir: “(Kalelerine) yavaşça gir. Tâ onların sahasına in. Sonra, kendilerini İslâmiyet’e davet et. İslâm’da, kendilerine vâcib olan Allah hakkını, İslâmî umdeleri onlara haber ver. Vallahi, senin sayende Allah’ın bir adama hidayet vermesi, senin için, kırmızı tüylü develerin (dünya nimetlerinin en kıymetlilerinin) sana bahşolunmasından daha hayırlıdır”  buyurdu.

Almanya vize başvuru Amaçları

Hz. Ali (kv) Tebük seferi hariç Hz. Peygamber’le (as) bütün seferlere katılmıştır. Katıldığı seferlerinde hep önde savaşmış, kimsenin cesaret edip öne çıkamadığı zaman-larda ileri atılıp, savaşlardan önce yapılan teke tek/mübareze çatışmalarında başarılı olmuştur. Hendek harbinde Arapların meşhur savaşçısı Amr b. Abd ile gözünü kırpmadan vuruşmuştur. O’nu da vuruşmadan önce İslam’a davet etmiştir. Kabul etmediği için onunla vuruşup galip gelmiştir. 

Hz. Peygamber (sav) Hz. Ali’nin (kv) değerine işaret eden beyanlarında şöyle buyurmuştur: مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ “Ben kimin dostu (mevlası) isem, Ali de onun dostudur.” Hz. Ali (ra) şöyle diyerek bu hususa açıklık kazandırmaktadır. ZirrİbniHubeyş (ra) anlatıyor: Hz. Ali radıyallahuanh’ın şöyle söylediğini işittim: “Daneyi açan, canlıları yaratan Zât-ı Zülcelal’e yeminle söylüyorum: Ümmî Peygamber’im aleyhissalatuvesselam, bana şu hususu garantiledi:              أَنْ لَا يُحِبَّنِي إِلَّا مُؤْمِنٌ وَلَا يُبْغِضَنِي إِلَّا مُنَافِقٌ Beni mü’min olan sevecek, münafık olan da bana buğzedecektir.” Diğer bir hadise de şöyle cereyan etmiştir. Hz. Ebu Bekir (ra) dokuzuncu yılda Hz. Peygamber (sav) tarafından hacc emiri olarak vazifelendirilmişti. Hz. Peygamber (sav) o sırada nazil olan Tevbe suresinin tebliği için Hz. Ali’yi (ks) görevlendirerek: “Bunun, ehlimden olmayan bir kimse ile tebliğ edilmesi muvafık değil.”  buyurdu. Hz. Ali’de Hz. Ebû Bekir’e Mina’da yetişip Tevbesûresinin ilk yedi âyetini okuyup, ayrıca müşriklerle müslümanların bu yıldan sonra hacda bir arada bulunamayacağını ve hiç kimsenin Kâbe’yi çıplak tavaf edemeyeceğini tebliğ etmiştir.

Hz. Peygamber’in (sav) bu meselede bu şekilde muamele etmesi bir Arap âdeti gereğidir. Bir anlaşma ancak o anlaşmayı yapan ya da ailesinden olan biri tarafından bozulabilirdi.  Hz. Peygamber (sav) bu davranışıyla bu âdete uymuş ve bu sebeple: “Bunun, ehlimden olmayan bir kimse ile tebliğ edilmesi muvafık değil” buyurmuştur.