Resulullah bir yolculuğu esnasında bir bahçede bağlı bir devenin inlediğini görünce ona doğru yöneldi. Şefkatli elleriyle devenin kulaklarını okşamaya başladı. Hayvancağız hemen sakinleşiverdi. Zavallı hayvanın aç bırakıldığını anlayan Peygamberimiz, “Kim bu devenin sahibi?” diye seslendi. Ensardan bir delikanlı, “O benimdir, ey Allah’ın Resulü” diyerek cevap verdi. Bunun üzerine Hz. Peygamber ona döndü ve “Sana verdiği şu deve hakkında Allah’tan korkmuyor musun?” diyerek (Ebû Dâvûd, Cihâd, 44) sahibine hayvanların birer emanet olduğunu ve onların haklarına riayet edilmesi gerektiğini hatırlattı.

Zira onlar olmasaydı semadan yağmur inmezdi. (İbn Mâce, Fiten, 22) Hayvanlar, Allah Tealâ’nın mülkünde olan, istifade etmeleri için kullarının hizmetine sunduğu ve ancak merhametle muameleye izin verdiği birer emanettir. Atalarımız, İslam’ın hayvanlara verdiği önemi o kadar iyi biliyorlardı ki, kuş evleri hatta kuş sarayları yapmışlar, atlara gereğinden fazla yük taşıtılmasına ağır cezalar vermişlerdir. Hatta vasiyetnamelerinde sokak hayvanlarının beslenmeleri için belli bir pay ayırmışlar, leylekler, kediler, köpekler için vakıflar tesis etmişlerdir.

Hacı Bektâş-ı Velî kimdir?