Rabbimiz son nefesimizi, ebedi âlemdeki mükâfatlarımızı seyredeceğimiz bir pencere eylesin! Hakikaten son nefes buğusuz, pürüzsüz ve lekesiz bir ayna gibidir. Her insan, güzellikleri ve çirkinlikleri ile bütün ömrünü bu aynada net bir şekilde seyreder. O an, gözlere ve kulaklara hiçbir itiraz ve gaflet perdesi inmez. Bilâkis bütün perdeler kalkar. Akıl ve vicdan, itiraf ve pişmanlık iklimine girer. Dolayısıyla, hayatımızı pişmanlıkla seyrettiğimiz ayna, son nefes olmasın! Necip Fazıl’ın dediği gibi;

O demde ki, perdeler kalkar, perdeler iner;
Azrail’e “hoş geldin” diyebilmekte hüner!

Ölümü bir hüsran olmaktan kurtarıp, zafere dönüştürebilmek, onu mâtem değil de, “Şeb-i arûs” hâline getirmek, ölüme hazırlanıp ölmesini bilenlerin işidir. Şimdi, şanlı tarihimize eşsiz bir hatıra hediye etmiş, örnek bir şahsiyetten bahsetmek istiyorum sizlere;

Ateş hattında çarpışan ve şahâdet şerbetini içen zâbit Muzaffer Bey, son nefesinde artık sesinin çıkmadığı, gözlerinin bir şey anlatamadığı dakikada, cebinden bir zarf çıkardı; sonra yerden bir çöp parçası alarak yarasından akan kanlara batırıp yazmağa başladı: “Asker! Kıble ne tarafta? Etrafındakiler, ruhunu, Beytullâha dönerek Allah’a teslim etmek isteyen Muzaffer Beyi kıbleye çevirerek, onun bu arzusunu yerine getirdiler. Yüzü vuslât neş’esiyle dolan Zâbit, muâzzez ruhunu Şehîden Rabbine teslim eyledi.

Bir kul, ömrü boyunca kıble istikametinden ayrılmamışsa, son deminde de Cenab-ı Hak ona bir vesile ile kıbleyi bulmayı nasip eder. Tabi ki kıbleden maksat, Kur’an ve Sünnet ile Kelime-i Tevhit muhtevasında yaşanmış bir hayattır. Aksi takdirde, hangi kayalıkta parçalanacağı bile belli olmayan, rotasını kaybetmiş bir gemi gibi son, hüsran olabilir.

Tabir yerinde ise kul için final önemlidir. Bir müsabakada ne kadar iyi oynarsanız oynayın, önemli olan neticedir. İşin sonunda kazançlı çıkmak, galip olmak önemlidir. Bunun için iman ve ibadette istikrar gerekir. “Nasıl yaşarsanız, öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle dirilirsiniz.” (Hz. Muhammed(as))

Bir cenazenin kabre konulmasından sonra; kurtlar, böcekler, yılanlar, bedene ilişir ve hoş geldin derler. Hısım akraba da toplanıp cenaze sahiplerinin evine giderek tâziyelerini bildirirler. Daha sonra mirasçılar mal bölüşme görüşmelerine başlarken, toprak da, bedeni parçalayıp yok etmeye başlar. Her iki faaliyet de bir bakıma aynı anda başlayıp bitirilir. Yani kişi ölünce üç şey aynı anda başlar; kurtlar böcekler cesedini paylaşır, toprak cesedi çürütür, mirasçılar mirasını paylaşır, Bir yanda beden tüketilirken, diğer bir yanda da servet dağıtılır.

Bu durumu hayretle seyreden rûh, bir çok yaptıklarına pişman olarak elini dizine vurmak ister; ama ortada ne el kalmıştır, ne de diz!.. Yalnız dünyada sahip olunan sâlih ameller müstesnadır.

Ezan âşığı bir turşucu vardı; Sokaklarda turşu satarken ezan okunmaya başlayınca; hemen toparlanır… Oturuyorsa ayağa kalkar… Son hareketinde donar kalırdı… Elindeki lokmayı dahi yemez öyle beklerdi… Sokaktaki çocuklar onunla dalga geçerler, -turşucu amca dondu!- derlerdi. Yine bir gün turşu satarken ezan okunmaya başlandı, ezanı dinlerken ruhunu teslim etti… Etrafındakiler onu ezan dinliyor zannettiler… Ezan bitince yere yığılıverdi. Cenazesi yıkanıyordu ki, tam o esnada ezan okunmaya başlandı. Teneşirdeki ölü hemen toparlanıp ayağa kalktı… Ezan bitince tekrar teneşirde… Bir kimse ki, dirisi ezana saygı gösteriyorsa… Ölüsü ve ölüm ötesi hayatı nasıl olacak acaba?

Allah isteseydi ölümü yaratmazdı veya insanları öldürmezdi. Ölmeyen insanların yaşadığı bir dünyayı düşünün: Bir kısım insanlar – ne zaman öleceğim – diye dövünürken, onlara hizmet eden evlat ve torunlar- ne zaman ölecekler- diye ağlayacaklar. O zaman ölümün bir nimet olduğunu anlayacak insanoğlu. Yüz yaşında ölmemiş, ama yatağa yapışmış babalar, yata yata etleri çürümüş dedeler, bir deri bir kemik kalmış dedelerin babaları. İnsanlar bu yaşlı büyüklerine hizmet etmekten dünyayı tamamen terk etmişler, ilerleme ve gelişme durmuş olacak…

İnsanların ruhlarını Azrail gibi bir melek değil de, şeytan almış olsaydı kim bilir neler olurdu… Şeytan o zaman göbek atacak. Ruhları alır almaz cehennemin yolunu tutacaktı. Bir de; ölmeyen ölüler meselesi var… Bizim öldü dediklerimiz, hâlbuki ölmemişler…

وَلَا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فٖى سَبٖيلِ اللّٰهِ اَمْوَاتٌ بَلْ اَحْيَاءٌ وَلٰكِنْ لَا تَشْعُرُونَ

Almanya vize başvuru Amaçları

“Allah yolunda öldürülenlere “ölüler”” demeyin. Bilakis onlar diridirler, lâkin siz anlayamazsınız.”(Bakara-154)

“Allah rasülü sordu; Şehidi nasıl biliyorsunuz? Ashap; Allah yolunda öldürülenlerdir, dediler. Efendimiz(as) hayır, Allah yolunda ölen de şehittir, buyurdu.”(Müslim)
Malı, canı, ilmi, rütbesi, makamı, evladı, ailesi yani her şeyi ile Allah yolunda çalışıyorlar. İnşallah bunlar da hükmi şehittir.

Firavun’un sihirbazları, Hz. Mûsa ile yarışa girdiler. Allah’ın yardımı ile Musa’nın asası bütün sihirleri yuttu. Bunun üzerine sihirbazlardan birçokları Mûsa’nın dinini kabul ettiler. Firavun bu olaya çok sinirlendi ve “Benden habersiz nasıl iman edersiniz? Sizin elinizi ayağınızı çaprazlama keseceğim” dedi.

Tıpkı bugünkü dünyalılar gibi; bunlar da aynı şeyi söylüyorlar: Bizim istediğimiz şekilde Müslüman olacaksınız, bizim istediğimiz kadar dininizi yaşayacaksınız. Sihirbazlar; “bizi öldürebilirsin ama Cennete gitmemize engel olamazsın, çünkü kalbimizdeki imanı öldürme imkânın yok.” dediler.

Mekke’nin fethini gören müşrikler her şeyi anladılar ve şöyle dediler; “Bu köleler bizden akıllı imiş, bizler birçok tanrıya kulluk ederken, bunlar tek tanrıya kulluk etmişler, biz bu işte geç kalmışız. Keşke daha önce iman etseymişiz, hatta Cinler bile bizden akıllı çıktı, onlar da bizden önce iman ettiler” diye o koca koca ağalar, beyler, kendilerini ayıpladılar.

Hayat, iki ağlamak arasında bir tebessümden ibarettir. Hz. Âdemin çamuru şekillendikten sonra, üzerine kırk gün yağmur yağmıştır. Bunun otuz dokuz günü hüzün, bir günü neşe yağmuru imiş. Gerçek bu olduğuna göre, doğumla ölüm arasındaki mesafeyi faziletle, sabır ve ibadetle doldurmak lazımdır.

يَا اَيُّهَا الَّذٖينَ اٰمَنُوا اسْتَعٖينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلٰوةِ اِنَّ اللّٰهَ مَعَ الصَّابِرٖينَ
“Ey iman edenler! Sabır ve namaz ile Allah’tan yardım isteyin. Çünkü Allah muhakkak sabredenlerle beraberdir.”(Bakara-153)

Allah’tan iki şeyle yardım istenir: “Sabır ve Namaz” önce sabır merdivenini çıkacaksın, sonra Namaz makamına ulaşıp orada isteyeceksin. İsteme yeri namazdır. Sabır merdiveni iki basamaklıdır. Birisi, Allah’a karşı isyan ve günahı gerektiren şeyleri işlememek için sabretmek, bunu kendi nefsinde gerçekleştirene – Mücâhit- denir ki sabır merdiveninin birinci basamağıdır. Çünkü nefis, şeytan, şehvet ve hırs ile mücadele etmiştir.
İkinci basamağı da; Allah’a kullukta ve ibadeti yerine getirmekte sabırlı olmak. Bu basamağa çıkana- Âbid- denir. İbadeti sabır göstererek zevk içinde yaptığı için.

Sonuç olarak sabır; Başarının ilk basamağı, imanın desteği, ahlâkın dayanağı, ilmin anahtarı, hikmetin öncüsüdür. Nefsinle mücadele edip –Mücâhit –olursan ve ibadetlerde devamlı olup -âbid- makamına ulaşırsan, sabır merdiveninin iki basamağını çıkmış, yardım isteme makamı olan namaz kürsüsüne ulaşmış olursun ki, burada kul Rabbine en yakın noktadadır. İşte burada ne isteyeceksen istersin.
Rabbim rahmet ayı Ramazan hürmetine Rabbimizi çokça şükrden, O’nun rızası istikametinde yaşayan kullarından eylesin…