İnsan, geçici dünya hayatının cazibesine kapılıp dünyaya ne için geldiğini unutacağı bir hayat yaşamamalı. İnsan, dünya hayatında Allah’ın ikramı, ihsanı ve lütuflarından istifade eder. Ancak nimet vereni görmeyenler, dünyada ebedî kalacakmış gibi dünyaya bağlanarak gaflete düşenler, aldanırlar. “Allah’ın sana verdiğinden (O’nun yolunda harcayarak) ahiret yurdunu iste; ama dünyadan da nasibini unutma..” Dolayısıyla dünyadaki sahip olunanları Allah’ın(cc) ihsanı ve emaneti bilmek, kulluk şuurunun bir ifadesidir.

Hâlbuki dünya, ahiretin bekleme salonudur, misafirhanedir. Dünya hayatı, sınırlıdır. Dünyanın içindeki bütün güzellikler ve imkânlar da geçicidir. İnsan, dünyanın geçiciliğini ve ölümü nazara alarak dünyanın ebedî hayata hazırlık olduğunu unutmamalı. Ölüm geldiğinde ansızın yakalanmamalı, hayatını uyanık yaşamalı. “İnsan bir yolcudur. Sabavetten gençliğe, gençlikten ihtiyarlığa, ihtiyarlıktan kabre, kabirden haşre, haşirden ebede kadar yolculuğa devam eder.”

Madem hayat bir yolculuktur; insanın dünyada ebedî kalacakmış dünyaya kendini gereksiz bağlarla bağlaması, fani şeylere harcaması anlamsızdır.Çünkü: “Hayat apartmanı yıkılıyor. Ömür tayyaresi şimşek gibi geçiyor.”
Öyleyse kum üstünde altı olmayan varile durmadan su dökme! Döktüğün su boşa gidiyor. Ömrünü boşa harcama. İnsan, yalnız dünya hayatı için yaratılmadı ki, bütün gayretini boş, geçici dünyaya sarf etsin.Mü’min dünyayı asıl maksat yapmamalı. Bediüzzaman: “Her kim fani hayatı asıl maksat yapsa zahiren bir cennet içinde olsa da manen cehennemdedir. Ve her kim baki hayata ciddî yönelse iki cihan saadetine mazhardır. Dünyası ne kadar fena ve sıkıntılı olsa da dünyasını cennetin bekleme salonu hükmünde gördüğü için hoş görür, tahammül eder, sabır içinde şükreder.” diyereknasıl yaşanması gerektiğini ortaya koyuyor.

Allah, dünyaya buyurmuş: “Ey dünya, bana hizmet edene hizmet et. Sana hizmet edeni de kendine hizmetçi yap.” Mümin, ömür sermayesini iyi kullanmalı. Kendini bir müddet için gurbete çıkmış sılasına dönecek bir adam gibi kabul etmeli. Resulullah, “Ben dünyada bir ağaç altında gölgelenip sonra bırakıp giden bir yolcu gibiyim.” buyuruyor.

İnsan, nerede ne kadar kalacaksa oraya o kadar önem vermeli. Bediüzzaman şöyle söylüyor: “Dünyanın bin senelik mesudane hayatı, cennetin bir saatine, cennetin bin senelik hayatı cemalullahı bir saat görmeye denk gelmiyor.” Öyleyse dava adamının en büyük emeli, Cemalullah’a ulaşmak olmalı.
Mademki ahiret hayatı ebedî, dünyanın en büyük işi ahiretin en küçük işine denk gelmez. Öyleyse ahirete müteallik işler, her zaman önemli, birinci derecede tutulmalı. Ayetin ifadesiyle: “Şu insanlar, peşin dünya hayatını arzulayıp, önlerinde kendilerini bekleyen o ağır günü ihmal ediyorlar.”

Dünya hayatında itibar edilen mal-mülk, makam, şan, şöhret geçicidir. Geçici olanlara takılıp kalmak bir gaflettir. Dava adamına yakışmaz. İmamı Gazali: “Mezardakilerin pişman oldukları şeyler için dünyadakiler, birbirini kırıp geçiriyor!” diyor. Dünyada itibar edilenler dünyada kalacak. Bir manide: “Dünyasına, dünyasına

Aldırma sen dünyasına.
Dünya benim diyenin

Almanya vize başvuru Amaçları

Dün gittik, dün yasına.” mısraları ile ölümü unutarak dünyaya sarılmanın sonunun hüsran olduğu anlatılıyor. Hâlbuki dünya kaç kere doldu boşaldı. Mezarlıklar ve tarih, bunu haykırıyor. Ayette: “Bilin ki dünya hayatı ancak bir oyun, eğlence, bir süs, aranızda bir övünme ve daha çok mal ve evlât sahibi olma isteğinden ibarettir. Tıpkı bir yağmur gibidir ki, bitirdiği ziraatçıların hoşuna gider. Sonra kurur da sen onun sapsarı olduğunu görürsün; sonra da çer çöp olur. Ahirette ise çetin bir azap vardır. Yine orada Allah’ın mağfireti ve rızası vardır. Dünya hayatı aldatıcı bir geçimlikten başka bir şey değildir.”
Ahireti ihmal ederek zevk ve sefa ile geçirilen dünya hayatının sonuna Efendimiz şöyle işaret ediyor: Çöplükteki çürümüş kemikleri göstererek: “İşte dünya hayatı!” diyor. Öyleyse dünyaya kapılmak, büyük bir aldanıştır. “Kim, (yalnız) dünya hayatını ve zînetini istemekte ise, işlerinin karşılığını orada onlara tam olarak veririz ve orada onlar hiçbir zarara uğratılmazlar.”

Dünya araçtır. Dünyanın gülmesine aldananların kazandığı ah ve efgandır. Bu yüzden dava adamı geçici güzelliklere gönlünü kaptırmaz. Mevlana: “Dünya çok güzel bir gelin gibi görünen kocakarıdır.” der. Sadece dünya hayatı ve dünya nimetleri ve lezzetleri için çalışanlar hayal kırıklığına uğrar, umduklarına erişemezler. Fakir kalırım endişe ve vehmi ile var güçleri ile dünya için çalışır, ahreti unuturlar. Artık o aç bir kurt gibi dünyanın peşine takılır. Servet hırsı, iç âlemini öldürür.

Dünyaya kapılmak, bela ve musibete çağrıdır. Öyleyse mümin, geçici olanların peşine düşmez. Muvakkat sevgiliye değil, baki olana yönelir. Kalbini yalancı sevgililerden, geçici her şeyden arındırır.Müslüman dünyanın gülmesine aldanmaz. Mevlana’nın da dünyaya tenezzül eden insanı “Bal çanağına düşmüş sinek” olarak görmesi de çok anlamlıdır.Şu kısa ömür, ebedî hayatı kazanmak içindir. Mevlana’nın dediği gibi “İnsan et yemek için bülbül beslemez.”

İnsan dünya misafirhanesinde misafir olduğuna göre asıl yurt olan ahirete hazırlanmalı, asıl hedef ahiret olmalı. Yoksa insan, Niyazi Mısrî’nin ifade ettiği gibi: “Bir ticaret yapamadım nakd-i ömür oldu heba!” diye hayıflanmaktan kendini alamaz.