Geçecektik sadece oysa dünya denen handan. Mesken tutmuşuz halbuki gönlümüzü de ona bağlayıp. Misafir olacakken tanınan süre kadar, ev sahibi zanneder olmuşuz kendimizi. Kötü bir sahibiz yalnız. Arzımız kirle, kalbimizi kinle pislemişiz. ‘Aslan yattığı yerden belli olur.’ derler ya, yattığımız yerler, adım attığımız yerler tarumar olmuş. Mamur edeyim derken talan etmişiz kainat denizinde yol alan arz gemimizi…
İnsanoğlu malikiyet iddia ettiği hanesine bile sahip çıkmaktan aciz. Bir toprağa dikip gözünü, oraya sahip olmak isterken, nesilleri katlettiğini, toprakları yok ettiğini, canlı hayatına dair olan her şeyi yakıp kül ettiğini görmüyor mu, yoksa görmek mi istemiyor.? Her varlık, şu her an genişlemekte olan kainatta kendine çizilen rotayı takip edebilme salahiyetine sahipken insan neden çıktı rayından.? Akletmek insanın şiarıyken, neden hayvanat daha medenî, daha çok birlik içinde. Göç ederken geride kalana sahip çıkmayan bir sürü görmedim ben. Ama insanlar arasındaki durum çok vahim. Düşene bir tekme daha vurmak farz olmuş ahirete göç etme yolundaki kulların mabeyninde.

Dünya o kadar yorgun ki şimdiki asrın evlatlarından. Sorsak her adımda toprağ
>a bizden dert yanacak. “Bana sahip çıkmadılar, benim kıymetimi bilmediler, beni onlara lütfedeni görmediler.” diyecek.

Sorsak denizlere, “içimdeki hazineden haberdar oldukları halde, bendeki yaşamı bitirmek için ellerinden geleni yaptılar.” diyecek. Ormanlar dile gelmesin hiç, kuşlar, böcekler…

“İnsanlık” kavramı dile gelirse birgün, “insan olmanın gereğini yerine getiremediler.” demez hakkımızda. “Getirmediler!” der; “Bile isteye, göz göre göre insan olmanın şerefinden berî durdular.” Hayvanlara zulmettik, dünyaya zulmettik… yetmedi kainata zulmetmeye diktik gözümüzü. Dünya dışında yaşanılabilir gezegen arayan bilim insanları, katledecek bir yaşam sahası aradıklarının farkındalardır herhâlde.

Yetmedi tüm zulümler… İnsan insana zulmetti. Müslüman Müslüman’a, baba evladına-karısına, kardeş kardeşe zulmetti. Bebeklere, çocuklara, kadınlara, masumlara zulmetti vicdansız vicdanlar… Kadınlar hesap soracak her bir çileleri için; bebekler, çocuklar yakamıza yapışacak haklı olarak. Nasıl bir zamanın evlatları olmuşuz ki görmedik!? Sustuk!? Nasıl “bana dokunmayan yılan bin yaşasın.” deyip uyuduk.?

Ne toprak doyurdu gözümüzü, ne mal mülk… hep daha çok istedik, “b
>en tokken başkası mühim değil” dedik. Sevmeyi unuttuk, nefrete aşık olduk. Muhabbetin değil, adavetin tarafgiri olduk. Çığlıklar, âhlar yükselirken masum kalplerin lâl edilmiş dillerinden, kulaklarımızı tıkamak yetmedi kalplerimizi de kör ettik isteyerek.

HER İNSAN KENDİ İRADESİ İLE KADERİNİN ÇOCUĞUDUR

İslam’a zulmettik… Hurafeleri asıl, farzları bidat saydık.. Farz kabul ettiğimiz ameller bile ağır geldi. Oysa sabah 04:00’da yetişeceğimiz uçaklar için alarm bile kurmadan uyanırken, sabah namazlarına kalkamama bahanesi olarak ağırlaşmış uykularımızı beyan ettik. Tüm vaktimizi asosyalleştiğimiz “sosyal medya”da harcarken vakitsizlikten yakınıp kulluk etmedik. Detoks suları içerek, diyet için aç kalarak formumuzu korurken, Ramazan orucu için bahanelerimiz çoktan hazırdı: Açlığa dayanamıyorum!

Namaza zulmettik, hacca, Kur’an’a… ‘HİÇ’ olan nefsimizden başlayıp sonsuzluğa ait olan her şeye, fani ömürden, ahir ömre kadar her şeye zulme yeltendi insan.

Bir tek şeye zulmetmedik, ihanet etmedik: ZULMÜN BİZZAT KENDİSİNE. Hiç yalnız bırakmadık, hep taraftarı oldu her asırda. Yalnız unuttuk ki, küfür devam eder ama zulüm asla..

Her şeyin sahibi olan Allah, tüm bu zulümler aslında bizzat O’na ihanetken, yolundan çıkmış insanlığı kudreti
>yle, iradesiyle, elbet koymasını bilir yeniden istediği selamet yola. İmtihan ve kader sırlarınca imhal etmesi, ihmal ettiği sevincini yaşatmasın insana… elbet insan da maliki olmak istediği toprakların arasına karışmış bulur kendisini nedametinin tevbesini bile edemeden.