Duada avuçlar yukarıya gelecek şekilde elleri açmak, istek ve niyazın anlamına uygun bir hâldir. Ellerin yukarıya, göğe doğru kaldırılması Allah’ın gökte oluşundan değil, göklerin yücelik ve azameti temsil etmesi sebebiyledir. Resûlullah (s.a.s.), dua ederken bazen koltuklarının beyazlığı görünecek kadar ellerini kaldırırdı (Buhârî, Daavât, 23). Hz. Peygamber buyuruyor ki; “Allah’a avuçlarınızı yukarıya getirerek dua edin, ellerinizin tersini değil. Duayı bitirdiğinizde de ellerinizi yüzünüze sürün.” (İbn Mâce, Dua, 13) Ancak Hz. Peygamber’in, bela ve musibetler sırasında avuçları yere bakacak şekilde dua ettiği de rivayet edilmiştir (İbn Hanbel, XVII, 98). Resûlullah’ın ellerini kaldırmadan da dua ettiği rivayet edilmiştir (İbn Hanbel, XX, 231).

Duada normal olarak omuz hizasına kadar kaldırılan ellerin (Buhârî, Daavât, 23) arası normal aralıkta tutulur. “Peygamber (s.a.s.), dua sırasında ellerini bir araya getirdi” şeklindeki rivayet, “ellerini bir hizada tuttu; biri aşağıda, biri yukarıda değildi” (Tahtâvî, Hâşiye, s. 317-318) diye yorumlanmıştır. Bununla birlikte ellerin birleştirilmesi mümkündür. Önemli olan, bu konuda taassup göstermemektir.

Hacı Bektâş-ı Velî kimdir?