Dostum, Dostsun…

0

BEĞENDİM

0

‘’İyilikle kötülük denk değildir. Sen kötülüğü en güzel olanla defet. Bir de bakmışsın ki, seninle arasında düşmanlık bulunan kişi sıcacık bir dost oluvermiş.’’ (Fussilet 34. ayet).

         
Yaşadığımız şehri katlanılır kılan, şehri sevmemize vesile olan pek çok neden vardır: Eğitim, ulaşım, sağlık… Bunlardan birinde olan aksaklık bazen hayatımızı zehir edebilir. Peki ben bu nedenlere dostluğu da eklesem ne dersiniz? Bir şehirde bizi mutlu kılan önemli sebeplerden biri de o şehirde kurduğumuz dostluklar değil midir? Eğitimi, ulaşımı, sağlığı dört dörtlük olsun, talih sizi birçok dost olabilecek insanın sevgisinden mahrum bırakırsa yaşadığınız şehirden kasvetli bulutlar hiç eksik olmayacaktır. İsterse en sıradan olsun dostluktan mahrum kalan için hayat ne kadar çekilmezdir? Bu toprakların sesi soluğu olan son büyük halk ozanlarımızdan Aşık Veysel’e:

   
‘’ Dost dost diye nicesine sarıldım,

   Benim sadık yârim kara topraktır.

   Beyhude dolandım boşa yoruldum,

   Benim sadık yârim kara topraktır.’’   

dedirten  gerçek bir dostluğa duyulan özlem değil midir? Sevgililer Sevgilisinin (SAV) **Mekke**’den **Medine’**ye yaptığı kutsal yolculuk, bir bakıma, kendisini hiç terk etmeyecek, her zorlukta himaye edecek dostlara olan  visal değil midir?

       
Hani bazen dert dert üstüne gelir çok bunalırsınız ya. İçinizdeki ufuneti def etmek biraz rahatlamak için bir dostun limanına demir atmak istersiniz. Belki hiçbir sorununuzu çözmeyecektir ama konuşmak anlatmak paylaşmak sizi rahatlatacağı için hasbihâl etmek istersiniz. İşte böyle zamanlarda kapısını çalabileceğiniz dostunuz veya dostlarınız varsa ne mutlu size. 

Dostluklar bir çiçek gibidir. Sevgi ister, ilgi ister, bakım ister. Emek ister uzun yıllar devam ettirebilmek için. Hoşgörü ister küçük hataları görmemek için ve sabır ister… Bütün bunlar değil midir aşk insanı **Mevlana**’ya; ’’Kusursuz dost arayan dostsuz kalır.’’ dedirten.  Onca güzelliğe karşın küçük bir hatadan bir kusurdan dolayı dostlukları bitirmek hangi aklı başında insana yakışır? Bağışlamak, müsamahalı olmak bizi daha faziletli kılacaksa hoşgörülü olmak hayatın her anında şiarımız olmalı.

Bazen dostlarımızla çetin imtihanlara tabi tutulabiliriz. Vaktiyle bir arkadaşım beni çok üzmüştü. Peki küstüm mü? Hayır, asla. Hep o böyle bir tavra girmezdi, mutlaka istemeden olmuştur diye düşündüm, hiç özür dilemediği, pişmanlığını dile getirmediği halde. Akıp giden zaman bizleri farklı şehirlere sürükledi. Bir gün yolum dostumun askerlik yaptığı şehre düştü. Vatani görevini yaptığı kışla şehrin dışındaydı. Kışlaya ulaşabilmem için dolmuşa binmem gerekiyordu lakin o tarafa olan dolmuş seferleri azdı. İçimde ne gelgitler yaşamıştım. Biryandan, boş ver zaten o sana yanlış yapmadı mı, senin bu şehre geldiğini nereden bilecek? Sesleri; Biryandan, kim bilir seni karşısında görünce ne kadar sevinecek ne kadar gururlanacak sesleri. Hakikaten askerlik yaparken  ziyaretçimin gelmesini, ismimin anons edilmesini çok ummuştum. Belki o da umuyordur dedim ve vicdanım nefsime galip geldi arkadaşımı ziyaret ettim. Ne mi oldu? Günümüze kadar süregelen ve sonsuza kadar sürecek olan bir dostluğun temellerini attık veya var olan temelleri sağlamlaştırdık. Atalarımız ne güzel söylemiş: ’’İyiliğe iyilik her kişinin,kötülüğe iyilik er kişinin karıdır.’’

     
Velhasıl  hayat serüvenimizde bazen bağışlayan, hoş gören oluruz bazen de bağışlanan, hoşgörülen. O halde Yunus gibi düşünüp yaratılanın seveceğimiz özelliklerine yoğunlaşalım. Bizi yaşatan,bize güç veren dostlarımıza duyduğumuz sevgiyi yüreklerimizde hissedelim.** Sevgililer Sevgilisinin (SAV)** telkiniyle bu yüreklerimizdeki sevgiyi **Allah **için dostlarımızla paylaşmakta cimrilik yapmayalım. Şeytanın her türlü fitnesine, nefsin işi yokuşa sürmesine inat adımlarımızı sevgiden dostluktan yana atalım. Söz Sultanı (SAV) ne güzel buyurmuş: ’’**Mü’min**, kendisiyle dostluk kurulabilen insandır. Kimseyle dostluk kurmayan ve kendisiyle dostluk kurulamayan insanda hayır yoktur.’’