Kalemin her kıvrımına yüreğini söylermiş yazar. Beyaz ile siyah buluşunca nameler dökülürmüş kamışın ucundan. Çok kelam edesi gelirmiş; ama ancak sızarmış harfler kelime olup.

İşte bu sözlerde aciz kalbimin, kifayetsiz lisanından dökülen sızmalar.

Bir çınara yaslamış gibi sırtını, dostlara yaslıyoruz bizde kalbimizi. Avucumuzda birikmiş ne varsa sözden yana, bırakıyoruz kalbinize, dimağınıza…

Dostlarla güzel; kelam da, kalem de… Hayata dair ne varsa…

Bediüzzaman ne güzel ifade etmiş: “ …Ölüm dilimi susturduğu zamanlarda, dilime bedel kitabımın söylemesinin kabulünü rahmet-i İlahiyeden rica etmektir.”

**Ey Dost!**
Şu kısacık hayatta hangi kapıyı çalsak, ılık namelerle açıldı kilitler. Kimi dünyanın fani lezzetleri, kimi ukbadan haber veren seslerle karşıladı bizi. Bazan bir parmak bal verdi ağzımıza. ‘Şöyle bir tad bakalım ne tatlıdır’ diyerek faniye perestiş ettirdi bizi. Hani pek razı olduk bizde. Lakin bir ömür ya bu. Bir lezzet verdi, bin elem taktı. Bir üzüm yedirdi, yüz tokat vurdu. O vazifesini yaptı, yapacaktı da…

**Ey Dost!**
Gün geldi, uzun yollar yordu bizi. Çocukluğun göklere uzayan sarmaşıklarına tırmanışları gibi gelirdi hayat evvel. Bulutların ardına götürürdü. Orada ne göz görmüş, ne kulak işitmiş, cennetten bir parça vardı sanki.
Sonra büyüdük. Renkler tozunu silkeledi. Artık daha keskin ve net görünür oldular. Lakin gaflet hep vardı. Olacaktı. Tozdan arınmış renklerle kalakaldık öyle. Gerçekti. Canlıydı.
Elimize bir gözlük verdiler. Bu gözlükle bakacakmışız renklere. ‘İman’ dedik adına. Çok narindi. Kaçtı kaçacak, düştü düşecek. Sahip olmalıydık. Elde en nadide bir parça cevher gibi muhafaza edilmeliydi.

Almanya vize başvuru Amaçları

**Ey Dost!**
Renklerin en gerçek halleri bu gözlükle görüldü.
‘Fani’ dedik.
‘Yok, sen istersen baki olacak’ dedi.
‘Bu lezzette bitti’ dedik.
‘Sen istersen asıllarını, menba’larını göreceksin’ dedi.
‘Dünya…’ dedik. Söyleyemedik gayrı…
‘Dünya, ahiretin tarlası, ekin ekme mevsimi, hasat zamanı pek yakın’ dedi.
‘Hasat zamanı’ dedik.
‘Ektiğini biçeceksin’ dedi.
‘İlla ebed illa ebed’ diye haykırdı insan…
‘Sana vad edilen ebedi cennettir. Bir saati bin sene mesud dünya hayatına müreccahtır.’ Dedi
‘Peki, ne yapacağız?’ diye sorduk
‘Beni bırakmayacaksınız…’ dedi

**Ey Dost!**
Pek zor biliriz. Elde kor ateş tutmak gibiymiş. Bırakmayacağız değil mi? Her ne ise dünyadan yana şirin görünen, şişeleri elmasa tercih etmeyeceğiz… Dünya lezzetlerini terk etmek ile ‘ebed’ diye haykıran insan ebedi ahiret lezzetlerine kavuşacak dersin. El-hak… Doğru dersin… Hak dersin…

**Ey Nefsim!**
Sen ki, her balı pak bildirmekle meşgulsün… Zehirli ballara aldanmayacağız…

**Ey Dost!**
Hani yasladık ya kalbimizi çınara yaslar gibi… Saadet yolunda tuttuğumuz eli bırakmayacağız. Söz mü?
Sıra dağlar gibi muhkem imanı bırakmayacağız. Söz mü?
Ey Dost! Coşkun akan nehirlerde yoldaş, hoyrat esen rüzgarda gardaş olur musun?
Ola ki, elimdeki cevheri kaybedecek olsam, tutup kaldırır mısın? Avuçlarımın içine yerleştirip sıkıca sarar mısın?

**Ey Dost-u Hakiki!**
Bilesin ki, aciz kalbimin nakıs lisanı ancak bunca kelam edebilir…
Gayrısı kalbimden kalbine yol…