**Müslümanlar**, çocuklarına islam dinini öğretmek mecburiyetindedir. Yoksa **Allah** indinde mesuliyetten kurtulamazlar. Dini öğretmek, öğrenmek temel vazifedir.
**İslâm** **din**ini her fert, çocukluğundan itibaren öğrenmelidir. **Hazreti Peygamber** (sav) birgün: “Babaların vay haline!” diyor. Sahabe:

-Müşrik babaların mı?
-Hayır, **mü’min** babaların, diyor **Allah’ın Resulü**.
-Nasıl olur, ya** Resulallah**, diyen sahabeye:
-Onlar çocuklarına** Allah**’ın **din**ini öğretmediler; onlar benden uzak, ben onlardan uzağım, dedi. Dolayısıyla her anne-baba çocuklarına **Allah**’ın **din**ini öğretmekle yükümlüdür, mesuldür.

Her **Müslüman**’ın **din**ini öğrenmek ve öğretmek sorumluluğu vardır. Bu yüzden her fert çocukluğunda dinî bir eğitim almalıdır. Eğer bu **din**i eğitimi almazsa reşit olduğunda **din**ini yaşaması zorlaşır.

Günümüzde eğitimin kaynağı olan okul, aile ve sokak maalesef bir insanın hayatını **Müslüman**ca yaşayacak yeterli bir bilgi vermiyor. Okul ve ailenin dıştan gelecek olumsuzluklar ve kirli atmosferden etkileri en azından nötür edecek bir programı yok. Sokak ise ruhu, zihni kirletecek olumsuz etkilerin kaynağı olmuş durumda. Bu yüzden din öğretimine küçük aşlarda başlamak gerekiyor. Resmiyetçe dini öğrenmeye 15 yaşında müsaade ediliyor. Hâlbuki bir çocuğun Opera, bale, yüzme, müzik öğrenmesine 3 yaşında başlanıyor.

**Cenab-ı Hak**, savaşta bile dinin öğretilmesinin ihmal edilmemesi gerektiğini buyuruyor: “**Mü’min**lerin hepsinin toptan sefere çıkmaları doğru değildir. Onların her kesiminde bir grup, dinde (dini ilimlerde geniş bilgi elde etmek ve kavimleri (savaştan) döndüklerinde) onları ikaz etmek için geride kalmalıdır.”

Şu kısa dünya hayatı için bir meslek öğretilmesini önemli görüp Ebedî hayat için lazım olacak bilgilerin çocuklara öğretilmesini ihmal edenlere Mevlana şu ikazda bulunuyor: “Çocuğuna ten sanatını öğretiyorsun da din sanatını niye öğretmiyorsun?”

**Dinî **bilgisi olanlar, bilgilerini içine hapsetmemeli. Başkalarının istifadesine sunmalı. Üstelik hadiste: “Muhakkak ki, **Allah Teâlâ**, melekleri, yer-gök ehli, hatta yuvasında karıncalar, suda balıklar, insanlara iyiliği öğretenlere dua ederler.” buyruluyor.

Her nimet, kendi cinsinden şükür ister. Bilgi sahibi bilgisini, ilim sahibi, ilmini tebliğ ve irşad için kullanmalı ki, nimetin şükrünü eda etmiş olsun.

Almanya vize başvuru Amaçları

Her **mü’min**, ihlâs ve samimiyetle** İslâm**’ı, kime, nasıl anlatabileceğinin hesabını yapmalı. Programında, gündeminde başkalarının hidayetine sebep olmak gayreti, Tebliğ ve irşad maddesi olmalı. Bunun için de kendini iyi yetiştirmeli. **İslâmî **bilgisini artırmalı, **İslâm**’ın güzelliklerini takdim edebilecek bir seviyede olmalı.

**Din**in öğrenilmesinde temel esas, Farabi’nin ifadesiyle çocuklara önce “doğru” nun öğretilmesi, İyi ve kötüyü ayırt edebilecek bir yeteneğin kazandırılmasıdır. Bu da **Allah**’ın emirlerine uyulmasını gerektirir. İnsana hayatı **Allah** verdiğine göre hayatı “hayatı veren”e göre düzenlemek ve yaşamak gerekir. Bu anlayış da insanın kalbine **Allah**’a saygı ve** Allah** korkusunun yerleştirilmesini şart kılar. “Ey iman edenler! Eğer **Allah**’tan korkarsanız O, size iyi ile kötüyü ayırt edecek bir anlayış verir, suçlarınızı örter ve sizi bağışlar. Çünkü **Allah** büyük lütuf sahibidir.”

Üstelik insan, iyiliğe, hayra meylederse Allah da ona yardım eder, işlerini kolaylaştırır. “**Allah** bir kuluna hayır ve iyilik murad edince onun dini bilgisini artırır ve onu hayra hadim kılar.” Samimiyetle, ihlâsla Allah’a yöneleni, Allah mahcup etmez. Bilmediğini öğretir, görmediğini gördürür. Hz. İsa, havarilerini değişik ülkelerde dini anlatmak üzere görevlendirir. Havarileri: “Biz o ülkenin dilini bilmiyoruz.” derler. Sabah kalktıklarında gidecekleri ülkenin dilini biliyor vaziyette uyanırlar.

Dinî öğretimin ve tebliğin ihmal edilmesi, büyük bir sorumluluğun, vebalin yüklenilmesi demektir. İbrahim Refik’in: “Destansı Hüzün” bir bakıma Osmanlının manevî gerileme ve yıkılmasını anlatıyor. İslâmî bir devlet olan Osmanlı İmparatorluğunun tebliğ ve irşad faaliyetleri için başka bir millete gönderecek vasıflı, yeterli elemanının kalmaması, tebliğ ve irşad faaliyetlerinin böylesine ihmal edilmesi, üzerinde düşünülmesi gereken bir konudur. “Abdülhamit Han döneminde Japonlarla iyi ilişkiler kurulmuş. Karşılıklı ziyaretler, hediyeleşmeler, geziler, yapılmış. Ertuğrul Gemisi faciasının yaşandığı dönem… Japonya imparatorunun yeğeni, çeşitli hediyelerle İstanbul’a gelir. İslâm’ı Japonca anlatacak elemanlar ister. Araştırılır, böyle bir eleman bulunamaz. İslâm’ı İngilizce, Almanca anlatacak elemanlar ister. Araştırılır bulunamaz. Şeyhülislam çaresizdir. Akif’in hocası Hersekli Kadı Nasih Efendiye müracaat edilir. O da Avusturya misyonerlerinin, Boşnakların çocuklarını yatılı okullara alıp, Hıristiyanlaştırdığını, medreselerin kapandığını, çocukları yetiştirecek hocaların kendi bölgelerinde bile kalmadığını sultana iletir.”

Öğrenilenler, başkalarına da öğretilmelidir. Kim hak ve hakikat adına bir şey öğrenir de başkalarına aktarmazsa mesuliyet altındadır. Ahirette cezaya müstahak olur. Hadisin ifadesiyle: “Kim, ilim öğrenir sonra da onu gizlerse ahirette onun ağzına ateşten bir gem vurulur.”

**Allah Resulü**, Miraca çıktığında şöyle bir olayla karşılaşıyor: “Mirac gecesi bir cemaate rastladım. Onların dudaklarının ateşten makaslarla kesildiğini gördüm. Onlara kim olduklarını sordum. Bana şu cevabı verdiler: Biz dünyada iken marufu emreder, fakat yapmazdık. Münkerinehyeder, ama yapardık.”
**
İslâmî** bilgilerini içine hapseden, Mevlana’nın “Kitap yüklü merkepler” dediği kişilerden olmamak için her **Müslüman**, öğrendiklerini, başkalarına anlatma gayreti içinde olmalı. Mesuliyetten kurtulmalıdır.