Annemin eteğini tutarak okula gittiğim ilk günü hatırlıyorum. Okuldaki çocukların kimisi ağlıyor kimisi ilk günün heyecanıyla dopdolu kimisi de haylazlık mesaisine ilk günden başlamış olacak ki sağa sola koşturuyordu. Bense sadece etrafı izliyordum donuk donuk. Biraz sonra sınıfa girdik ve eğitim-öğretim hayatımın ilk öğretmeniyle karşılaştım, Cevdet Göklü. Sınıf olarak o kadar çok sevmiştik ki onu, ikinci sınıfta tayininin başka bir okula çıktığını söylediğinde sanki önceden anlaşmışız gibi hep birlikte hüngür hüngür ağlamıştık. Bu tayinle tanımıştım ayrılık kavramını. Birinci sınıftayken teneffüs zili çalıp okulun bahçesine çıktığımızda hemen bahçedeki askerlerin yanına giderdik.(12 Eylül’ün bir uygulaması olsa gerek askerler bir müddet okulda nöbet tutmuştu.)Onlara oyuncak tabancalarımızı gösterirdik. Daha dün gibi…

İlkokul ve ortaokulda başarılı bir öğrenim dönemi geçirdim. İlkokuldaki bilgi yarışmasında okulumuzu temsil etmiştim. Sözel dersleri çok seviyordum. İlkokul beşinci sınıfta padişahları- mızı sırasıyla sayabiliyor, bütün ilçelerin bağlı oldukları illeri biliyor, ülkelerin başkentlerini söyleyebiliyordum. Hiç olmazsa bir mesleği olsun anlayışının etkisinden olacak kendimi meslek lisesinin elektrik bölümünde buldum ne yazık ki. Ne yazık ki diyorum çünkü mesleki derslere ve sayısal derslere bir türlü alışamadım. Tilkinin dönüp dolaşacağı yer kürkçü dükkânı derler ya lise sonda var gücümle sözele yüklendim. Allahtan o yıllarda kat sayı adaletsizliği yoktu da gönül rahatlığıyla sınava hazırlanabildim. Ve bir gün posta kutumuza düşen zarfı açtığımda Türk dili ve edebiyatı bölümünü kazandığım yazılıydı kâğıtta. Daha dün gibi…

Üniversite yılları, ilk gurbet yıllarım. Yemekti, bulaşıktı, temizlikti… Hayatımda ilk defa yaptığım daha birçok uğraş. Gurbetin insanı olgunlaştırdığını, hayata hazır hale getirdiğini yaşayarak öğrendim. Üniversite yıllarında sınıftakilerin müşterek bir endişesi vardı: Acaba öğ retmen olabilecek miydik? Fen Edebiyat Fakültelerinde okuyan herkes bu endişeyi az çok taşır. Gün geldi okul bitti, sıkıntılı geçen beş ayın ardından öğretmen alımları başladı. Üç ili tercih etme hakkımızın ilkine tereddütsüz Isparta’yı yazdım. Yerleştirme sonuçlarının Ankara Beşevler’deki MEB Şura Salonu’nun camlarına asıldığı duyurulunca, soluğu, şura salonunun bahçesinde aldık. Kulakları çınlasın üniversiteden sınıf arkadaşım Vedat’la birlikte gitmiştik sonuçları öğrenmeye. Vedat da ilk tercihine Isparta’yı yazmıştı. O da ne, ilk tercihimize yerleşmiştik! Eve dönerken yollarda hopluyorduk, zıplıyorduk, çocuklar gibi şendik anlayacağınız. Daha dün gibi…

Almanya vize başvuru Amaçları

Maziye dönüp bakınca, zihnimizi şöyle bir yokladığımızda bir yığın “daha dün gibi”ler zihnimizde belirecektir, yaşımız kaç olursa olsun. Bir gün cami avlusunda yaşı doksana merdiven dayamış Abdullah Dede’ye sordum: Dede 42 kıtlığı- nı bilir misin? Cevap verdi bir of çekerek, bilmez miyim evlat daha dün gibi… Her insanın her yaşın ortak paydasıdır “daha dün gibi.” Bizi alır mazinin yamaçlarına götürür. Bazen hale başkaldırır isyan kokar daha dün gibi. Bazen geleceği aydınlatan bir ışık, mutlu bir başlangıçtır, tecrübenin ikiz kardeşidir daha dün gibi. Bazen de pişmanlıktır, ıstıraptır, gözyaşı dökmektir, keşkeyle başlayan cümlelere hüzünlü bir öğe olmaktır daha dün gibi. Ah deli gönül, ah geçici zevkler tutkunu kör nefis, şu faniliği iliklerinize kadar hissedebilseydiniz demektir bazen de. Gelecekte söylenilecek “daha dün gibi”lerin hepimizi, içinde pişmanlığın zerresinin bulunmadığı tebessümlerle buluşturması dileğiyle…