Evcilik oyunu. Çocukluğumuzun hayat okulu.

Kimi zaman kardeşlerimizle kimi zaman arkadaşlarımızla, bazen de annemizi dahil ettğimiz o masum evcilik oyunlarında biz, büyüklerimiz den gördüklerimizi taklit ederken, saygıyı, sevgiyi, kavgayı, barışmayı, misafir ağırlamayı öğrendik.

Bazen kızıp küstüğümüz kavga ettiğimiz oldu.
İşte o zaman büyüklerimiz müdahale ettiler.

-Olmaz ki ama siz kardeşsiniz, hem insanın her istediği olacak diye bir şart yok. Bazen senin istediğin bazen arkadaşının istediği olur hemen küsülmez öyle. Hadi birbirinizden özür dileyin ve barışın bakalım.

Zaten bizde bunu bekliyorduk, biri bizi barıştırsa, biz yine oyuna devam etsek.

Şimdi ki çocuklar evcilik oynamıyor. Onların başka, pahalı oyuncakları var.

Ailelerin zaman ayıramadıkları için, küçükken oyalansın diye önüne oturttukları çizgi filmleri, büyüdükçe ellerine verdikleri, tablet ,telefon, bilgisayar, play stationlar….

Her istediğine sahip olmuş, her eksiği giderilmiş, aman üzülmesin diyerek hep desteklenmiş, sorumluluk yüklenmesine izin verilmemiş bireyler.

Doyumsuz, mutsuz, hiçbir şeyden memnun olmayan, tembel, bir yumurta kırmasını bilmeyen, sürekli emreden ve her istediğim olmalı ben bunu hak ediyorum diyen bencil bir nesil.

Ebeveynlerinin çok bir şeyi olmasa da, onların yalnız yaşadıkları kendi odaları, kimse ile paylaşmadıkları eşyaları var.

Üstelik hayatı da, anneleri ile birlikte hatta bazen ma-aile izledikleri tv dizilerinden öğreniyorlar. O dizilerde ki sahte evcilik oyunlarından,her türlü çirkinliği, aldatmayı, yalan söylemeyi ve fuhşiyatı öğrenip hiç de masum olmayan hayaller kuruyorlar.

Almanya vize başvuru Amaçları

Çocukluğunu çocuk gibi değil de bir büyük gibi sınırsız bir serbestlik içinde yaşayan gençler. Sanki intikam almak ister gibi…

Ben sizin gibi olmayacağım iddasıyla çıkıyorlar, yıllarca filmlerle besledikleri hayallerini gerçekleştirmek için hayat sahnesine
Ben kendim karar verebilirim, özgürüm, benim hayatıma karışamazsınız demeyi de ihmal etmiyorlar.

Boş kalplerini dünyevi sevgilerle dolduran bu gençler; herhangi bir yerde (okul, arkadaş ortamı, internet vs.) tanıştığı ve flört etmeğe başladığı aşkıyla(!) evlenme kararı alıyor.

Gezip tozarken bütün hataları saklayıp, adeta bir maske takarak gülücükler, tatlı sözlerle ve bakışlarla birbirini aldatanlar evlenip maskeleri düşünce ben senin gibi biriyle nasıl evlendim şikayetinde hemfikir oluyorlar.

Mutluluk peşinde koşan ama sevdiği memnun olunca mutlu olunacağını bilmeyen eşler, etrafında kendini mutlu olsun diye koşuşturan ebeveynini hatırlatıp ben evlenmeden önce şöyleydim ,böyleydim diye başlıyorlar söze…
Bir ağlama veya feryadın veya küsmenin ardından her istediğini elde etmiş eşler, eşi isteğini yerine getirmeyince sen beni sevmiyorsun suçlamasına sarılıyor…

İhtiyaç olsun olmasın yeter ki eksik kalmasın diyerek tüketmeye alıştırılmış, alış veriş hastası eşler, yine aynı alışkanlığı sürdüremeyince ben yoksulluğa alışkın değilim diye ağlıyor, ağlatıyorlar.

Birbirlerine küsünce barıştıran da yok artık herkes benim evladım haklı diyor, daha fazla körüklüyor ateşi.

Egosu yüksek vermeyen ama almak isteyen
Sır tutamayan, empati kuramayan
Sabretmeyi, beklemeyi bilmeyen
Kusurunu görmeyen, kusur gören
Özür dilemeyen, affedilmek hakkım diyen
Sevmeyen ama sevilmek isteyen
Özgüveni sonsuz ama birbirine güvenemeyen
insanlar evcilik oynuyor.

Sonuç mu?
-Bana ne küstüm . Oynamıyorum artık !