Babanın Terbiyedeki Rolü

Terbiyede annenin büyük bir rolü olduğu gibi babanın yeri de azımsanamayacak kadar önemlidir. Çocukların terbiyede en önemli yaşı 0-5 yaş dönemi ki bu safha hayatının programının yapıldığı bir zaman dilimidir. Anne-babanın eğitimli olması, aileye yeni katılan bireyin nitelikli yetişmesine vesile olacaktır. Karakterin oluşmasında bu yaş döneminin çok önemli olduğunu ifade ediyor eğitimciler.

Özellikle anne gibi şefkat kahramanı bir varlık, çocuğun maddi-manevi korunması adına önemli bir kazançtır. Ancak annelerin bu şefkati zamanla bir kısım kuralların çiğnenmesine sebebiyet verebilir. Daha çok anneyle vakit geçiren çocuk, zamanla bu birlikteliğinin sağlıklı yürümesi adına bir otoriteye ihtiyaç duyar.
Ailenin ciddiyeti, toplumun ciddiyeti anlamına geleceğinden dolayı, babanın ciddiyeti de ailede denge unsuru olur. Babanın duruşunda, bakışlarında vakarının arkasında, müthiş bir şefkat saklıdır. Anne şefkatini açıkça ifade etmesine rağmen babalar şefkatini yaşanan hadiselere karşı vererek ortaya koyarlar. Babalar sevgisini dokunuşla, sözle değil daha çok davranışlarıyla ve tutarlı hareketleriyle ortaya koyarlar.

Bir kısım babaların, çocuklarıyla arkadaş olmaya çalışması doğru bir davranış değildir. Bunun sebebi şudur ki; çocuk arkadaş edinebilir fakat babasın rolünü başkası üstlenemez. Çocuklar, baba otoritesini ve disiplinini mutlaka yaşamalı ki hayata hazırlanabilsin. Başarı ancak disiplinle elde edilebilir. Sadece dünyalık olarak çocuğun hayata hazırlanması yeterli değildir. Özellikle Allah’ı (cc), Resulullahı (sas), İslam’ın güzelliklerini öğrenmede hem annenin hem de babanın büyük emeği vardır. Çocuğu dünya hayatına hazırlarken sonsuz bir hayatı ihmal etmek evlatlarımıza karşı görevimizi hakkıyla yerine getirmemektir. Hiçbir anne baba, çocuğunun ebedi hayatta hüsrana uğramasına gönlü razı olmaz. Böyle bir durumda çocukların ebeveynlerinden davacı olacağını ayet ve hadislerden öğrenmekteyiz.

Anne-baba çocuğun terbiyesinde özellikle aynı noktalara parmak basmalı ki çocuk ikiyüzlü olmasın. Karakterin oluşmasında tutarlı davranışların büyük rolü vardır. Hayatı yaşarken nasıl karı-koca arasında sevginin ve huzurun kaynağı karşılıklı anlayış ve fedakârlıksa aynı şekilde çocukların yetiştirilmesi de sevgi, saygı ve fedakârlık eksenli olmalıdır.

Aile içerisinde özellikle alınacak önemli kararlarda istişareye dikkat edilmesi gerekir. Aksi takdirde yaşanan olumsuzluklarda aile birlikteliği olmadığından yuvaların yıkılmasına kadar olumsuz sonuçlar doğurabiliyor.
Toplumumuzda parçalanmış ailelerin çocuklarında birçok problem yaşandığını biliyoruz. Sırf ekonomik sebeplerden dolayı çocuğunu rahatça yetiştireceğini düşünen annelerin bu düşüncesinde haklı olmadıklarını müşahede ediyoruz. Dünya hayatının, eşlerin, çocukların birer imtihan vesilesi olduğunu bilip Rabbimizden yardım dilemeliyiz. Nitelikli yetişmiş bir evladın, anne babası için sadaka-i cariye olduğunu bilmeliyiz.