Bir baba vardı. Allah nasip etmişti evlatları olmuştu. Hem de çok. Öyle ya Allah nasip ederse olur. Allah onu babalığıyla imtihan edecekti. Ama pek çoğumuz gibi o da “bu evlatlar bana neden verildi” diye düşünmüyordu. Bir dükkânı vardı, ailesini geçindirdiği. Öteberi satardı. Önceleri az da olsa helalinden olsun evlatlarımın rızkı diye kılı kırk yararken, ne olduysa sonraları o kadar hassasiyetin gereksiz olduğunu düşünmeye başladı. Haksızlık yapar, eksik tartar, pahalı satar, para üstü vermez üstüne yatardı. Ama bazen de el açanı boş çevirmez, hastanın yoksulun borcunu siler, çoluk çocuğa hediye dağıtırdı. Birisi haksızlık yapmamayı tavsiye etti mi “bak ben çocuklara ciklet dağıtıyorum” diye nefsini temize çıkarmaya gayret ederdi.

Beş parmağın beşi değil. Çocuklarının biri esmer biri sarışın, biri uzun biri kısa idi. Kimisi okudu büyük adam oldu, kimi tamirci çırağı kaldı. Bazısı abid zahid iken bazısı kumarbaz oldu. Biri kurban kesip fukaraya dağıttı, öteki ramazan günü sarhoş oldu. Berikinin başı secdeden kalkmadı, ötekinin başı yastıktan. Bir tanesi kardeşi hastalanınca üzüldü ağladı, başkası kardeşi takdir görünce üzülen bir hasetçi oldu. Vel hâsılı kelam babalarının imtihanı, bu çocukları barış ve huzur içinde bir arada tutmaktı; olmadı.

Birgün bir fasık adam kardeşlerin arasına fitne sokmaya çalıştı. Baktı ki olmadı, babalarına geldi ve “bunların hepsi senin çocuğun mu? Ne kadar da birbirlerinden farklılar!” dedi. Hz. Âdem’i bile bir anlığına aldatan şeytan vazifesini yapıp çekildi. Babanın içine kurt düştü bir kere. İçini kemirdi durdu bu yalan. O kurt büyüdü büyüdü öz be öz evlatlarından bazısını bazısına tercih etmesine sebep oldu. Artık menfaati neyi tatlı görürse ona göre karar veriyor, nefsine hoş gelmeyen sözler söyleyen evlatlarına babalık etmiyordu. “Kursağımızdan geçen az da olsa helal olsun, ahirette hesap var.” diyen çocuklarına ne bir lokma ekmek ne de bir yudum su veriyordu.

Sonra ne olduğunu kimse bilmiyor, hikayenin nihayeti Allah’ın ilminde.. Akıbeti hak eden kul, tayin eden Allah’tır. Biz alacağımızı alırız:

Bir kısım evladına lutfederken diğerlerine zulmetmesi mi gerekirdi? Her söylenene inanabilir mi insan? Duydukları işine geliyorsa evet. Hatasından günahından döndürmeye çalışanı üvey yahut gayr-ı meşru ilan etmek, hatayı düzeltip af dilemekten, bedel ödemekten daha kolay yerin üstündeyken. Ya yerin altına geçince?

Üvey bile olsa çocuklarına adil davranabilmeli bir baba. O zulme uğrayan evlatlar da yer üstünde ulaşamadıkları rahat için boyun eğmemeli kimseye. “Ben rahatı, zevki, lezzeti cennetin içine koydum insanlar onu dünyada arıyorlar.” buyruluyor ya kudsi hadiste. Olmayan şeyi bulamazsın. Amma kimse sahipsiz değil bunu unutmamak gerek. Sahibini inkâr edenlerin bile bir sahibi var. Sahibinden yardım isteyenler hüsrana mı uğrarmış!

Almanya vize başvuru Amaçları

Üvey babanın sokaklara attığı Abdullah’a Rasulullah (s.a.v.) seslenir birgün mutlaka. Hem de gözyaşını silerek: “İster misin Fatıma annen olsun, Hasan ve Hüseyin kardeşlerin olsun? Benim torunum olmak ister misin?”

Ebu Talha çok iyi bir müslümandı ancak Ümmü Süleym onun evlilik teklifini kabul etmemişti. Çocuğuna üvey babalık yapar endişesiyle ertelemişti onunla evlenmeyi. Sonra Enesini Allah’ın Rasulüne teslim etti. Allah Enesleri Ebu Talha’ya bile bırakmadı. Rasulullah’ın dizinin dibinde yetişen çocuğa yetim denir mi?

Baba olmak zordur. Çünkü maişet derdi zordur, irşad vazifesi zordur, terbiye zordur. Ama müşfik bir baba olmak, adil bir baba olmak daha zordur.
*Maide 5/42.