Hepimizin bir takım korkuları ve endişeleri vardır. Bunlardan bazıları yersiz, bazıları normaldir. Yarın ne olacağımız, hastalanma, sınavı geçememe, işsiz kalma, iş bulamama, evladımıza iyi bir kısmet çıkmama ihtimali, başımıza bir bela ve musibet gelme olasılığı gibi… pek çok endişelerimiz vardır.

İnsana korku duygusu hayatını koruması için verilmiştir. Yani biraz korku iyidir ve lazımdır. Zira Allah, bu duyguyu bize boşu boşuna vermemiştir. Her duygunun mutlaka bir kullanım alanı vardır. Mesela inat duygusu hakta sebatta, haset duygusu güzel şeylere imrenmede(ilim gibi)düşmanlık hissi kötülüğe, haksızlığa karşı bir tepki gösterelim yani müsbete kanalize edelim diye verilmiştir.

Bütün endişelerin Allah ‘tan korkmaya yönlendirilmesi halinde bu korku lezzetli bir korku olur. Evet, Yüce Yaratıcı’dan korkmak, Onun rahmetinin şefkatine yol bulup sığınmak demektir. Korku bir kamçıdır, O’nun rahmetinin kucağına atar. Annesinden dayak yiyen çocuğun kendisini yine annesinin sinesine atması gibi. Hem Allah’tan korkan, başkaların kasavetli, belalı korkularından kurtulur.

Burada esas temas etmek istediğimiz, insanın akıbetinden korkmasıdır. Diğer korkular gelip geçicidir.İnsan için asıl mesele imanını kurtarıp kurtaramama, rıza-yı ilahiyi kazanıp kazanamama meselesidir.Bediüzzaman Hz.nin talebesi Zübeyir Gündüzalp bir gün ‘’Üstadım akıbetimden çok korkuyorum’’ der.Hocasının  cevabı çok enteresandır:’’Korkma,titre’’.Demek ki mesele çok ciddidir.Güzel bir söz vardır:Akıbetinden endişe etmeyenin akıbetinden korkulur.Bir kutsi hadiste Allah(c.c.)’’İki korkuyu ve iki emniyeti bir arada vermem’’ buyuruyor.Ahirette kurtulma burada akıbetinden endişe etmeye bağlıdır.Sinek ısırığı nev’inden basit dünyevi korkular kayda değer değildir.

 -Ey iman edenler! Kendinizi ve ailenizi, yakıtı insanlar ve taşlar olan ateşten koruyun.(Tahrim-6)

Cenab-ı Hak bu ikazı ile kendimizi, ailemizi, bütün sevdiklerimizi, hatta bütün insanlığı iman vesilesiyle kurtarmamızı istiyor.

Tabiinden İbrahim Nehâî, Esved bin Yezid en-Nehâî, Alkame, Ebu Hanife gibi şahıslar akıbetlerinden endişe ediyorlardı. Bu zatlar hayatları boyunca kabre imansız gitmekten korkmuşlardı. İnsana şans bir defa verilmiştir. O, okunu bir defa atacak, 12’den vuracak ve kurtulacaktır. Yoksa vay haline.

**Kayıp gitmekten Korunma Yolları:**

**1-** Kendini emniyette görmekten olabildiğince sakınmak ve daima âkıbet endişesi içinde olmak.

**2-** Allah’tan çok korkmak.

**3-** Şeriat-ı fıtriyeye ittiba etmek. Bir diğer ifadeyle kavlî duâ ile fiili duâyı yani ameli birleştirmek; menhiyata(Allah’ın yasakladığı şeylere) yaklaşmamak, günah atmosferlerinden uzak durmak ve sürekli ibadet ü tâat ile meşgul olmak.

**4-** İmanla ilgili eserleri sürekli mütalâa etmek; -belleyip ezberlemek değil- müzâkere etmek. Unutmamak gerekir ki, her yeni müzâkere, insana daha değişik şeyler kazandırır.

**5-** Cemaatten, topluluktan ayrı düşmemek; olur-olmaz yerlerde otururken dahi, dostlarla bir halka teşkil etmek. Bu hususta, “Zulmedenlere meyletmeyin(hud-113); daima sâdıklarla beraber olun’’(tevbe-119), “sürüden ayrılanı kurt yer” gibi düsturları her zaman hatırda tutmak.

Almanya vize başvuru Amaçları

**6-** İçtimaî vazifemizin dışında, günün en az yarısını dine hizmete vermek.

**7-** Hepsinden daha önemlisi de Hakk kapısının sâdık  bendesi (köle) olmaktır. Hakk kapısının sâdık bendeleri olanların günahlarına bakılmaz. O halde, günahlarından rahatsız olanlar, Hakk’ın dinine hizmete koşmalıdırlar. Her halde en büyük istiğfar da işte budur. Çevrelerinden korkanlar da, emniyeti, aynı şekilde Din’e hizmette aramalıdırlar.

Ulû’l-azm peygamberlerin hemen hepsinin ashâbından, irtidat edenler çıkmıştır. Hz. Mûsâ’nın ashabından Samirî, Hz. İsa’nın havârilerinden biri ve kâinatın iftihar tablosu Hz. Muhammed’in (sav) ashâbı içinde de bir hayli isim…

Geçmişte peygamberleri görmüş ve onlarla aynı atmosferi paylaşmış insanlar arasında dahi irtidat(dinden çıkma) vaki olursa, huzurda bulunmanın tadına erememiş ve nebevî ‘sıbga’ (boya) ile boyanamamış bugünkü insanlarda irtidadın olmayacağı düşünülemez. Bu bakımdan, herkes akıbetinden endişe etmeli. Hadisin ifadesiyle, insan cennet ehlinin amellerini işler de, neticede yazısı kendisine sebkat eder ve son anlarında işleyeceği kötü bir amelle -Allah muhafaza buyursun- cehenneme yuvarlanabilir.

Hz. Ebû Hureyre’nin akıbet endişesiyle nasıl iki büklüm olduğunu, onun şu sözlerinde müşâhede etmek mümkündür.

“Bir gün üç kişi oturuyorduk. Allah Rasûlü yanımıza geldi ve “Cehennemde içinizden birinin dişi bana Uhud dağı kadar görünüyor” buyurdu. Derken birimiz şehid oldu ve iki kişi kaldık. Ben çok endişe ediyor ve Rasûlullah’ın haber verdiği kişi ben olurum diye korkuyordum. Nihayet, diğeri de Yemâme’de Müseyleme’nin(yalancı peygamber) saflarında can verince Rabbime çok hamdettim.”

Evet, Allah Rasûlü için “halîlim” ifadesini kullanacak kadar O’na yakınlık hisseden Hz. Ebû Hureyre âkibetinden bu denli korkarsa, bizim nasıl davranmamız gerektiğini varın siz hesap edin! Allah bir insana merhamet ederse, onu kayıp gitmeden evvel vefat ettirir. Evet, her mertebenin hakkını vermek lazımdır. Hz. Ömer nifaktan çok endişe etmiş ve “dünyadan geldiğimiz gibi, pak gidebilsek!” temennisinde bulunmuştur. Ayrıca 24 kadar sahabe hep nifak endişesini taşımıştır. Onlar böyle hissetmişken, bizler de kim oluyoruz ki? Bu itibarla bizler, her zaman Allah’a iltica edip günahlardan uzak kalmaya ve ibadetlerle içli-dışlı olmaya çalışmalıyız. Bu arada, insanın iç muhasebesi çok önemlidir. Zaten iç muhasebesi olmayanlar yükselemezler. Hasılı, herkesin, kendi seviyesine göre dikkat etmesi lazım gelen çok şeyler vardır.

**
Akıbetten Emin Olmada Ölçü**

İnsanın ayağını kaydıracak nice tehlikeler var; ve insan da bu tehlikeler ortasında yol almak zorunda. Öyle ise, akıbetten emin olmak ne mümkün! Hem, varlığının tek zerresine dahi, hakiki ma’nâda sahip olamayan insanın, bu kadar ağyar arasında emin olması da ne demek! Ne var ki, Cenâb-ı Hakk’a iltica edildiğinde, insanın içine, -o farkına varmasa- da oluk oluk emniyet akar. Ancak böyle bir iltica da ancak akıbet endişesinden kaynaklanır. Endişe ne denli çok olursa, iltica da o seviyede kuvvetli olur. Dolayısıyla akıbetten endişe duymama, iltica ve yönelişe vurulmuş bir prangadır. Böyle insanların, istenen ölçüde Cenâb-ı Hakk’a iltica etmeleri ise âdetâ imkânsızdır. Onun için bizler daima akıbetimizden endişe içinde yaşamalıyız. Ne var ki, bu durum ümitsizlik sınırına da ulaşmamalıdır. Hz. Ömer (ra) ölçüsü her zaman bize rehber olmalı; “Herkes cehenneme gitti, bir tek insan kurtuldu deseler, ümit ederim ki o ben olayım. Ve yine, herkes kurtuldu bir tek insan kaybetti deseler, korkarım ki o kaybeden ben olurum.”

Hz. Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki:”Kişi vardır, uzun müddet cennet ehlinin amelini işler, sonra da ameli cehennem ehlinin ameliyle hitam bulur. Yine kişi vardır, uzun müddet cehennem ehlinin ameliyle amel eder de sonunda cennet ehlinin ameliyle hitam bulur.” (Müslim)

Hz. Ömer Efendimiz kendisine: “Sen Peygamberi memnun ettin. Ebu Bekir’i memnun ettin. Cennete gireceksin ve firdevsler senin otağın olacak” diyenlere acı tebessümle bakar, “şu dünyaya girdiğim gibi çıksam çok memnun olacağım” der. Ben de, şahsen bunu bulsam çok memnun olurum.

Allah(c.c.)cümlemizin akıbetini hayreylesin.Konuyu efendimiz(a.s.m.)ın şu duası ile bitirelim:Allahümme ahsin akıbetena fi’l umuri külliha ve ecirna min hızyi’d- dünya ve azabil ahirah.( Allahım! Bütün işlerde bizim sonumuzu hayıra erdir. Dünyanın rezil ve rüsvaylığından ve ahiret azabından bizleri koru Yâ Rabbi!( Müsned, 4/181)