Bizim toplum yapımızda, aileden başlayarak kişisel bir otoritenin kurulmasını sağlamak yönünde bireylerin eğilimi vardır. Bu otoriteyi ailede kuran kişi çoğunlukla babadır. Ve bundan sonra baba; sadece çocuğu olan erkeğin sıfatı değildir. Artık baba; bir fabrikada çalışanların müdürüdür, şefidir; mahallenin babası, köyün-obanın babası ve en son geldiği yer ‘’devlet baba’’dır. Baba lakaplı Cumhurbaşkanımız bile olmuştur. Biliyorsunuz; illegal çıkar örgütlerinin yöneticilerine de halk arasında ‘’mafya babası’’ denir. Yine yaygın anlayışa göre;’’baba sever de döver de’’. Bununla da otariter aile yapısına meşruiyet verilir.

Ataerkil bir aile yapısına sahip olduğumuzdan bizde erkek çocuklar, baş tacı edilir. Çünkü onlar, geleceğin babası olarak ailenin soy ağacını devam ettireceğinden gurur kaynağıdır. Erkek çocuğu olan anne-baba, sokakta gururla dolaşır. Aile fertlerinin, erkek çocuğuna karşı, erkek çocuklarının diğer çocuklara karşı oynayacakları rolleri bellidir. Erkek çocukları için en büyük rol model babadır. Erkek çocuk en büyükleri ise kardeşleri üzerinde koruyucu baba rolü vardır. Kardeşleri üzerinde zaman zaman rol denemeleri yaparak kendi küçük otoritelerini kurarlar. Erkek çocukları evlilik sonrası uygulayacağı bütün rolleri ailede öğrenir, hatta az da olsa uygular. Bu rolleri, en başta baba sonra anne ve çocuklar belirler. Bu rollerin belirlenmesinde geleneksel bir bakış açısı etkilidir. Yani bu rol kurallarının konulmasında ayet, hadis veya hukuk kuralları esas alınmaz. Bunda tamamen erkek çocuğunun ailede ve çevresinde gördükleri, iç dünyasında yaşadıkları etkilidir. Yaşadığı ailede ve çevrede baskının hakim olduğu bir anlayış var ise evlilikle kurduğu yeni ailesinde de büyük ihtimalle onu kurmaya çalışacaktır. Eşinin veya yeni çevresinin etkisiyle bu rolü oynayamazsa, önceki ailesinde baskıya maruz kalan bireylerin rolünü oynayacaktır. Argo ifadeyle; ‘’bükemediğin bileği öpeceksin’’. Onun yaşayarak öğrendiği iki rol vardır; ya baskı kurulur ya da baskıya boyun eğilir. Maalesef bu durum, toplumsal bir çatışma halini almıştır. Bu çok sağlıksız bir yaklaşımdır, üçüncü bir yol mutlaka olmalıdır. Ne otoriter bir aile reisi, ne de ezilmiş pısırık bir fert…

Peki olması gereken nedir? Aile içi istişare sistemi mutlaka çalıştırılmalıdır. Konuya bağlı olarak gerekirse uzmanlardan yardım alınarak bir karara varılmalıdır. Mesela, lise son sınıfa gelmiş bir aile bireyinin hangi üniversiteleri tercih etmesi uygun olur konuşulmalı-tartışılmalı, rehberlerden de yardım alınarak birlikte kararlaştırılmalıdır. Ev alınacak, kredi çekilmesi gerekiyor, aile fertlerinin katılımıyla bir istişare yapılarak karar verilmeli, sorumluluk ve yükün altına birlikte girilmelidir. Bütün bunların olabilmesi için istişareye açık bireyler yetiştirilmelidir. Bunlar çocukluktan başlayarak öğretilmelidir. ‘’Demoklasin kılıcı gibi’’ bir babanın olduğu ve herkesin tir tir titrediği bir ailede yetişmiş bir fertten bunları beklemek ham hayaldir. Onun için çocuklarımıza, demokratik değerler olarak ifade edilen, istişare kültürünü öğretmeliyiz. Başkalarının fikirlerine saygılı, yanlıştan dönebilecek kadar civanmert, çatışmacı değil bütünleştirici, hoşgörülü bireyler olarak yetiştirmeliyiz. Bugün başta aileden başlayarak toplumun her kesimine sirayet etmiş olan şiddet sarmalını hiç şüphesiz bu nitelikteki nesiller bertaraf edecektir. Bu nasıl olacak derseniz: başta ailede ve okulda verilen eğitimle olacaktır. Aile bireylerine, özellikle yönetici durumunda olan babanın demokratik yaklaşımı, onların fikirlerini saygıyla dinlemesi, bir istişare ortamı oluşturması ileride onların kuracağı aileye örnek oluşturacaktır. Bu aileden başlayarak; okulda, iş yerinde, devlet kurumlarında, kısaca her yerde olmalıdır. Bütün bunlar olmadığı takdirde; aile içi şiddetin toplumsal şiddete evrilmesi neticesinde bu durumu film seyreder gibi daha çok yaşarız. Bugün basından öğrendiğimiz cinayet haberlerinin gerçekliğini en yakınımızda hatta kendi ailemizde de Allah göstermesin, görürüz. Şiddetin sebeplerini, sadece okullarda verilen tahsil seviyesine de bağlamak doğru değildir. Toplumumuzda şiddet uygulayanlara baktığımızda her kesimden kişileri görmek mümkündür. Bu kişilerin hayatına baktığımızda evde, okulda ya da yaşadığı çevrede şiddete maruz kalmış ve ya şiddeti görerek yetişmiş kişilerdir. Bunlar çevresindeki insanlardan hep:’’Acırsan, acınacak hale düşersin.’’ mesajını almışlardır. Bu Darwin’in öne sürdüğü doğal seleksiyon (güçlü olanlar hayatta kalır, zayıf olanlar yok olur.) teorisinden farkı yoktur. Yani ‘’ne pahasına olursa olsun kendi otoriteni kurmalısın.’’ telkini söz konusudur. Bu kişiler de kendilerinden istenen bu rolü temsil konumuna geçtiklerinde uygulamaya koymuşlardır. Halbuki başkalarını rakip ilan edenlerin, düşmanları çok olur ve bu ölçüde de fazla enerji harcamak zorundadırlar.

Almanya vize başvuru Amaçları

Bütün bunları dikkate alarak çocuklarımızı topluma faydalı birer fert olarak kazandırmak istiyorsak; demokratik kültür değerlerini özümsemiş bireyler olarak yetiştirmeliyiz. Bu konuda çocuklarımıza; Kur’an-ı Kerim’de iyi insanlar kastedilerek ifade edilen:’’ İstişare ederek iş yaparlar.’’ (Al-i İmran 159) düsturunu öğretmeliyiz. Bunu hayatlarına hayat yapanlar, Peygamberimizin de ifade ettiği gibi:’’İstişare, pişmanlığa karşı kaledir.’’ (İ. Maverdi). Bunu öncelikle kendi ailemizden başlayarak, iş yerimizde, okulda ve her yerde uygulamalıyız.